Και ωστόσο, Αντώνη, της φαίνεται φυσιολογική η ζήλια αυτή. Και γίνεται έξαλλη, 50 χρονών γυναίκα, επειδή γελάω με τέτοιες κρίσεις ζήλιας. Ακριβώς. Παιδί μου, πότε ήταν που βλέπαμε μια παλιά ταινία με τη Σκάρλετ Γιόχανσον -μια κλασική μωρέ, δε θυμάμαι τίτλο τώρα- και είπα «όμορφη γυναίκα αυτή» και ξεφυσάει η Μαρίνα, κατεβάζει μούτρα, «άσε μας μωρέ, βλάκα, όμορφη γυναίκα», «βρε ζηλεύεις μια ηθοποιό, σε μια ταινία, πας καλά; Άσε που έχει πεθάνει η Γιόχανσον δέκα χρόνια τώρα, θα με τρελάνεις αγάπη μου;» Να μου πεις, η Μαρίνα ζηλεύει μέχρι και τον -προ 40ετίας- παιδικό μου έρωτα, την Αντιγόνη. Κωμικοτραγικό, ακριβώς. Ζηλεύει ασπούμε και κείνη τη Μπέτυ του Σκλαβενίτη, αν θυμάσαι. Την οποία γνώρισα 7 χρόνια πριν από τη Μαρίνα και δε την άγγιξα και ποτέ ναπούμε.
Έλα ρε, τη Μπέτυ, δε σου ‘χω πει για τη Μπέτυ; Ε, ούτε εμείς γνωριζόμασταν τότε, μπορεί γι’ αυτό. Τίποτα μωρέ. Ευγενική ψυχή φαινόταν η Μπέτυ και νομίζω είχε και μεγάλα βυζιά. Αυτό. Δε τη θυμάμαι, μη λέω ψέματα, αν τη δω τώρα στο δρόμο, δε θα την αναγνωρίσω.
Το 2020 ήταν η κατάσταση με τη Μπέτυ. Είμαι σίγουρος για τη χρονιά, γιατί ήταν το πρώτο κύμα της αρρώστιας τότε, αν θυμάσαι. Δεν ήξερε ακόμα κανείς τίποτα για την αρρώστια. Θυμάσαι πρώτη φορά καραντίνα, όλοι μουδιασμένοι; Απαγόρευση εξόδου για όλους και κλειστά όλα τα μαγαζιά. Μιλάω για πριν το εμβόλιο και πριν τους διαφορετικούς χώρους στα μαγαζιά για άνοσους και ευπαθείς. Νομίζω ότι ακόμα και το κάπνισμα μέσα επιτρεπόταν τότε. Τελοσπάντων, με τη Μπέτυ ήταν ένα κλασικό μάρκετ-φλερτ και τίποτα παραπάνω.
Την είδα πρώτη φορά στην ουρά για να μπούμε στον Σκλαβενίτη τον παλιό, κοντά στο πατρικό μου, κατάλαβες ποιο λέω. Ε, μόνοι κι οι δύο, έπεσαν κάτι βλέμματα, αυτό. Δυο τρεις μέρες μετά, τυχαία ξανασυναντηθήκαμε σε ένα διάδρομο του Σκλαβενίτη. Έ, πέσαν και κάτι χαμόγελα, γνωριστήκαμε, κάπως συμφωνήσαμε για μάρκετ-φλερτ. Τότε, είχε πρωτοαρχίσει να διαδίδεται το μάρκετ-φλερτ, από την Ιταλία είχε έρθει, νομίζω. Συμφωνήσαμε ραντεβού κάθε Τετάρτη και Σάββατο, στις 18:00, στα τυριά.
Καλά πήγαινε το θέμα, εξαντλούσαμε τον διαθέσιμο «Χρόνο Αγορών» -μισή ώρα νομίζω ήταν τότε- κι είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα, μουσικά κυρίως. Τι ακούγαμε τότε άραγε; Ε, Χιπ χοπ πιστεύω και την τελευταία γενιά των «Κλασικών Τραγουδοποιών», Δεληβοριά, Μάλαμα, αυτοί πρέπει να βγάζανε ακόμα τραγούδια τότε. Φαντάσου ρε συ, το ’20, αν δε κάνω λάθος, δεν είχε γίνει καν ο πολυχώρος «Κασετόφωνο» στο Μοναστηράκι, ήταν μόνο ιντερνετικό το όλο κόνσεπτ.
Πόσο κράτησε με τη Μπέτυ; Κανένα μήνα, ξερωγώ; Ε, κατά τη διάρκεια των κοινών ψώνιων, τρώγαμε καμιά αηδία, πίναμε καμιά μπύρα, της είχα πιάσει το γάντι δυο τρεις φορές, ως εκεί. Βέβαια, από κάποια φάση και μετά, μιλούσαμε και στα τηλέφωνα τις μέρες ανάμεσα στα ραντεβού μας. Δεν μ’ άρεσε εξωτερικά και πολύ θυμάμαι, αλλά εκείνη τη περίοδο ήταν και η αρχή του τέλους του «υπαρκτού σεξουαλισμού». Ούτε να βγεις από το σπίτι γινόταν, ούτε φυσικά έκανες παράνομα σεξ με άγνωστη, μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με την αρρώστια. Στο remote sex, δεν εξαρτάσαι από την ομορφιά του άλλου, αλλά από την τεχνική του και τα μέσα που διαθέτει, τα ξέρεις. Βέβαια, ούτε πολύ remote πρέπει να κάναμε, ζούσα με τη συγχωρεμένη τη μάνα μου τότε.
Μη τα πολυλογώ, ενώ πηγαίναμε καλά, κάτι έγινε -αρρώστησε η μάνα μου νομίζω, κάτι τέτοιο- και μπήκα σε καθεστώς Σ14, κι έτσι χαθήκαμε για δυο βδομάδες με τη Μπέτυ, αυτό ήταν. Την ξαναπήρα τηλέφωνο στην επόμενη έξαρση της αρρώστιας, κάνα δυο χρόνια μετά, μου είπε ότι δυστυχώς έχει κανονίσει plus one για μάρκετ και να τα πούμε από κοντά όταν περάσει το «κύμα», το καλοκαίρι. Ε, δε ξαναμιλήσαμε.
Ε, θα μου πεις, αφού η Μαρίνα ζηλεύει μέχρι και κείνη τη Μπέτυ, την Σκάρλετ Γιόχανσον δε θα ζήλευε;
Τζένη la Revolucion