Σε λίγες μέρες απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Νικητής θα είναι ο Μισέλ Ουελμπέκ. Ο καλός μου ο Μισέλ, κουστουμαρισμένος και με ένα καστόρινο καπέλο στο κεφάλι –του οποίου μάντευες τη βελούδινη αίσθηση, προϊόν της σατέν φόδρας–, πλάι στην όμορφη σύντροφό του, παραλαμβάνει το βραβείο του βγάζοντας αυτόν τον λόγο:
«Ευχαριστώ πολύ τη Σουηδική Ακαδημία. Ευχαριστώ τους αναγνώστες μου, αλλά κυρίως ευχαριστώ την αγαπημένη μου Qianyum Lysis Li, τα τσιμπούκια της οποίας έδωσαν πνοή στην ξεχαρβαλωμένη μου ψυχή. Χωρίς τη Li –χωρίς τα τσιμπούκια της Li– το λογοτεχνικό μου έργο θα έμοιαζε με τον τρόπο που μας κοιτάει το λιοντάρι πίσω από το κλουβί του ζωολογικού κήπου: άνευρο, πνιγμένο στη στέρηση και την απώθηση – στραγγισμένο από ζωή.
Βαριέμαι τις βραβεύσεις, πλήττω με τις παρουσιάσεις βιβλίων, καθώς και με κάθε τέτοιου είδους εκδήλωση. Είμαι εδώ παρ’ όλα αυτά. Και θα λάβω το βραβείο μου αισθανόμενος τιμή. Γιατί όσοι από εσάς νομίζατε ότι θα το παίξω επαναστάτης αρνούμενος τη βράβευση, σαν κάτι μαλάκες εστέτ τύπου Ζαν-Πολ Σάρτρ, είστε οικτρά γελασμένοι. Το σύστημα δεν το πολεμάς· το κοροϊδεύεις άμα θες μπρος στην ίδια του τη μούρη. Άμα δεν θες όμως, μπορείς να κάτσεις και στα αυγά σου – δεν χάθηκε ο κόσμος…»
Ξεσπούν χειροκροτήματα. Ο αγαπημένος μου ο Μισέλ με το ένα χέρι σηκώνει το βραβείο, με το άλλο δείχνει τη Li. Το χαμόγελό της –χαμόγελο ανθρώπου που μετά από πολύμηνο, επώδυνο τοκετό μόλις έχει γεννήσει ένα υγιέστατο παιδάκι– άστραφτε κάτω από τη μαύρη δαντελένια της μαντίλα· την ίδια ώρα τα λευκά τριαντάφυλλα που κοσμούν τα μαλλιά της ποτίζουν ευωδιά την αίθουσα.
ΝΣ
