Στη Κρήτη -το κωλόνησο- δύο φορές ευρέθην:
η μια στην εφταήμερη, η δεύτερη σε γάμο.
Στο γάμο μου ειδικότερα -για να τα λέω κι όλα-
(καλύτερα να πήγαινα να παντρευτώ στον Γράμμο)
Εκείνη δε φαινότανε και τόσο κρητικόφρων
μα ήτανε το σόι της, ultra χωριαταρέοι
και να τσιγκελομούστακα, όπλα και πεντοζάλια
«-μπρε, που κρατάει η σκούφια σου; -από τη Φιλοθέη»
Και με πιάσε ένας θείος της μια μέρα πριν το γάμο:
«αν τη πληγώσεις, χάθηκες, μη ξαναρθείς στη Κρήτη
θα ‘χεις κατάρα ασήκωτη του εθνάρχη Βενιζέλου
και βασκανιές απάνω σου από τον Ψηλορείτη»
Και χώρισα. Στο εξάμηνο. (Είχαμε ασυμφωνίες)
Στην Κρήτη πια δε σκέφτομαι να πάω ούτε στα αστεία
άσε που μάλλον έπιασε κι εκείνη η κατάρα
κι ό,τι από κει προέρχεται μου φέρνει αλλεργία
Μα, εντάξει, πίνω τσίπουρο αντί για τη ρακή τους
γραβιέρα παίρνω έκτοτε της Νάξου ή “Δωδώνη”
ωραίο ελαιόλαδο βγάζει κι η Καλαμάτα
κι ακούω ηπειρώτικα αντί για Ψαραντώνη
Δεν είναι όμως εύκολα κι όλα σ’ αυτή τη φάση
μιας και το χασισάκι τους μπορεί να σε μαγέψει
και τώρα πίνω απαίσια χορτάρια και χημείες
και νιώθω ότι χάνεται η κριτική μου σκέψη
Τζε Λα Ρεβ