Επ’ ουδενί δεν είμαι λάτρης
αυτού που λεν εθνικισμό
απλά αγαπάω τη πατρίδα
μοιάζει πια έγκλημα κι αυτό
Και την αγάπη μου τη δείχνω
κάνοντας πράγματα απλά:
υποστηρίζω Εθνικάρα,
δε βλέπω σήριαλ τουρκικά,
πολλά μικρά μα και μεγάλα
πχ αυτό το κλασικό:
δις κάθε χρόνο στο μπαλκόνι
κρεμάω σημαία με ιστό
Έτσι και πέρυσι τον Μάρτη
πρέπει να είχε εικοσιδυό
το σύμβολο μας είχα υψώσει
και έβαλε αέρα ισχυρό
Κι όπως καθόμουν πολυθρόνα
τρώγοντας πίτσα ελληνική
άκουσα γδούπο από έξω
κι ύστερα απαίσια κραυγή
Έφυγε ο ιστός και η σημαία
θύματα πέσαν του καιρού
και προσγειώθηκαν με βία
στη πλάτη κάποιου χριστιανού
Το “χριστιανού” τρόπος του λέγειν
ένα αλβανάκι 9 χρονών
κορώνες έβγαζε απ το πόνο
με συνοδεία οδυρμών
Σκέφτηκα τότε: απ’ τη μία
είναι εμφανώς συμβολικό
δείχνει η σημαία μας τη λύση
εις στο μεταναστευτικό
Μα, ενώ αισθάνθηκα το ρίγος
έκανα σφάλμα σοβαρό
δε βγήκα να βροντοφωνάξω:
“Ο κάτοχος της είμαι εγώ!”
Εν αντιθέσει μπήκα μέσα
δεν ασχολήθηκα ούτε καν
κι ας ψάχναν όλοι που περνούσαν
ποιος έχει ευθύνη στο συμβάν
Μα η προδοσία της πατρίδας
σ’ ακολουθεί μάλλον πιστά
τώρα των ξένων είμαι θύμα
και η Ελλάδα με ξεχνά:
Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μου
μου ‘πε να φύγω στη στιγμή
μύρισε χρήμα στους τουρίστες
και θα το κάνει airbnb
και έχω και πρόστιμο-θηρίο
με καταγγείλανε αμ δε!
Ρουμάνοι εργάτες στις ελιές μου
(δε τους ασφάλισα ποτέ)
Και η κορούλα μου που λείπει
-εράσμους; αν το λέω σωστά-
βρήκε τον έρωτα μου είπε
και πάει να ζήσει Καναδά
κι όλα αυτά για μια σημαία
που ‘παιξε κόντρα στα μποφόρ
αν και τα Ίμια μετρήσεις
δύο-μηδέν γράφει το σκορ
Τζε Λα Ρεβ