Μία παλιά, παλιά εποχή
ένα άδειο κρεβάτι
το πακέτο με τα τσιγάρα
βρισκόταν στο κομοδίνο
θυμάμαι
στο ημίφως
ήταν τότε φλογερά και παθιασμένα τα όνειρα
μα έμεινε ένα κουτάκι σπίρτα
κ’ γω στο άδειο κρεβάτι
κοιτούσα τα βατράχια στο ταβάνι.
Ποτέ δεν είχα δει βατράχια τόσο παχουλά
πάνω σε νούφαρα· κόκκινα,
να τρών μανιακά τις παπαρούνες.
Ένα απ’ αυτά γυρνά και λέει
« Ψάχνω μεσ’ τον απύθμενο βυθό της αβυσσαλέας σκέψης μου,
το κράκεν που ξύπνησε απ’ του ασυνείδητου τα βάθη
και άπλωσε τα πλοκάμια του στ’ άπειρο»
Καπείρος.
