Στα σκυλιά μου.
Δεν μ’ αρέσουν οι ευχές της περίστασης. Μάλλον έχω ένα γενικότερο ζήτημα με την αυστηρή προσαρμοστικότητα στην κατάλληλη συγκυρία. Αντιθέτως, πιστεύω πολύ στην αταξία. Συχνά η αταξία αυτή διαρρυγνύει την αυστηρή ιεράρχηση αναγκών και επιθυμιών μεταθέτοντάς μας σε μία γοητευτική “αδεξιότητα”. Ελκύομαι ιδιαίτερα απ’ αυτήν την αδεξιότητα· ηθική και λογική χάνουν τα πραγματιστικά τους ερείσματα και ξαφνικά ορθώνεσαι πάνω απ’ τις εποχές και τους χρόνους. Πιέζομαι ιδιαίτερα όταν πρέπει να ντυθώ ανάλογα για ν’ εμφανιστώ σε μία επίσημη τελετή ή αντίστοιχα εκνευρίζομαι όταν έχω την ονομαστική μου γιορτή και ξαφνικά γίνομαι το επίκεντρο της αγάπης των γύρω μου. Ακόμη πιο έντονα ερεθίζομαι όταν τα Χριστούγεννα λες και πατάς ένα διακόπτη όλοι γίνονται χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι, ενώ το Πάσχα επικρατεί το αντίστροφο. Κάτι σαν συντονισμένη επιχείρηση ταξινόμησης συναισθημάτων που θυμιζει ισολογισμό ποσοτικοποιήσιμων και επαληθεύσιμων μονάδων· ψυχροί και βαρετοί λογισμικοί τύποι μιας κομπιουτερόπληκτης κοινωνίας. Ίσως να απορρέει κάποιου είδους πεσιμισμός και μισανθρωπιά για τις ρομποτικά κατευθυνόμενες κινήσεις και τα a priori προσαρμοσμένα συναισθήματα των ανθρώπων ωστόσο θλίβομαι όταν βλέπω τον άνθρωπο που κατά τ’ άλλα παραδίνεται στον ατομικό σπαραγμό, στον ερωτικό υποσιτισμό και την πλήρη καρατόμηση του εαυτού, να κάνει ένα υπνωτιστικό διάλειμμα για να γιορτάσει το οτιδήποτε. ” 5 μέρες τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη”που λένε και οι θυμόσοφοι πλάνητες.
Βαριέμαι να γκρινιάζω. Αυτό που εύχομαι συμπυκνώνεται στο εξής απλούστατο δικαίωμα: διηνεκές καταφάσκειν, κατάφαση, γιορτή και πανηγύρι. Ποίηση, μουσική και μακρινοί ρεμβασμοί· όχι μονάχα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, πάντα, παντού κάθε μέρα, κάθε ώρα. Εντός της πανταχού εμφανιζόμενης και επικρατούσας πανηγυρικής διάθεσης που επαναλαμβάνω, οφείλουμε να μας συνοδεύει καθημερινά χωρίς εκπτωτικά κουπόνια, ανθολόγησα ποιήματα του Φωκά, τα οποία κατά την δική μου αισθητική εκτίμηση διέπονται από ένα λυρικό ύφος, από ένα θεόρατο αλληλούια, προοιονίζοντας έτσι μία χρονιά ηδονική και εορταστική.
Χανιά, 1/1/2017.
Ν.Σ.
Να κοιτάς τον Ήλιο
Να κοιτάς τον ήλιο, ν΄αγαπάς τον φίλο το παιδί και τον σκύλο.
Να αγαπάς τους ήχους να μισείς το μίσος, να μη μένεις μισός όταν φεύγει ο ήλιος, όταν κλαίει το παιδί όταν χάνεται ο σκύλος.
Να αγαπάς τον αέρα, να ξυπνάς τη μέρα, να φιλάς το κορίτσι, να πετάς στα ύψη.
Να αγαπάς τους στίχους, να μισείς το μίσος, να μην μένεις μισός όταν έρχεται η νύχτα, όταν κλαίει το κορίτσι, σαν αφήνεις τα ύψη.
Κάτι
[…]
Ένας ακέφαλος στρατιώτης
ψάχνει να βρει μία γοργόνα
ψάχνει, μα δεν την βρήκε ακόμα,
στων διαστάσεων την απάτη
στο φάσμα του ήχου αφήνει κάτι
μια χαμηλή και μια κορόνα
Για να τελέψει ο Θεός…
[…]
Μα στον ουρανό δεν υπάρχουν μαχαλάδες. Οι φόνοι και οι αιμομιξίες δεν καταδικάζονται γιατί δεν εφευρέθηκαν ακόμα, η αρχή είναι ακέφαλη, εν είδει κεφαλής εφύτρωσαν δύο στήθη γυναικεία για να βυζαίνουν τα απάτριδα μωρά.
Μία ζωντανή εικόνα του Άμμωνος, μια καρικατούρα της άμωμου συλλήψεως και μια απόχη, αρκούν για να τελέψει ο Θεός, προσοχή!
Όχι ο άνθρωπος ή το πουλί
μα ο θεός.
Θα επανέλθουμε ( Venceremos)
Θα επανέλθουμε
την ύστατη στιγμή, στον κάμπο
τον στρωμένο από λεπίδια
στις πεδιάδες που πρωτοείδαμε σάρκες γυμνές,
στη θύμηση γαμπών, λευκών, αρμονικών,
θα επανέλθουμε
στο λάκκο να φονεύσουμε τα φίδια .
[…]
ο,τι έως τώρα ανήκε στον αέρα ,
ταγμένοι σε μια υπόσχεση βίαιη, φλογερή,
ο,τι έως τώρα ίπτατο στον αέρα
να επαναφέρουμε στη Γη .
Θα επιστραφούμε
στις λάσπες, ως κάπροι ηδονιζόμενοι ,
πρωτόγονοι, παραδομένοι,
όχι στην ειμαρμένη, μα από ένστικτο ορμώμενοι
θα επανέλθουμε ·
για μια άλλη οικουμένη.
Ενδοχώρα
[…]
θάψε τη γλώσσα
άρπαξε τ’ όργανο
παίξε τη Μπόσα
Κάθετη πτώση,
της πέτρας πάφλασμα
του απείρου η γνώση
Δυο- τρία σκιρτήματα,
μες στη καρδιά μου
συνθέτουν ποιήματα
των γρύλων ψαλμωδίες ,
καινούρια χρώματα,
μεστές θωπείες
Γυμνά τα σώματα, διαβήκαν,
ύστερα ενώθηκαν
και διαλυθήκαν
Αυτό που κρύφτηκε,
δίχως παρόν,
στο χρόνο ρίχτηκε
[…]
Πρωινή γυμναστική
[…]
Ο αντιπερισπασμός της ομορφιάς,
όλα τα άλλα αντιπερισπασμοί ·
της απαγκίστρωσής της
………..
Τι ποίηση
τι καύλα
ξόδεψε η γη στα πλάσματά της!
Επιστολή στον Μ. Σαχτούρη
Η καρδιά μου έγινε σκληρή σαν πέτρα
τώρα κλαίω,
τότε
προσπαθούσα να πιαστώ από αυτή
Έλεγα για την άνοιξη
τότε,
τώρα μετράω τους χειμώνες
και τα γυμνά μου δέντρα
[…]
Θέρμα
[…]
Κι όσο κρατά το ηρωικό πέταγμα της μέλισσας
το ερωτικό παιγνίδι μίας λιβελούλας
η απόγνωση του χαμένου από τους συντρόφους του ποικιλόχρωμου βατράχου
τόσο κρατώ και γω
Έτσι όλα
αποκτούν μία ερμηνεία
μία ουσία φυσική
αναπάντεχα λυτρωτική
Πάλη και πάλι
Πέρα από το δυνατό φύσημα του ανέμου
Μία επίσκεψη
το ψύχος του ερευνητή
μόνο μια τρύπα σκοτεινή
υπάρχει
ένα φιλί επιτακτικό
κολλώδες
Ω, ναι
σάρκα
και ένστικτο ζωόδες
Στην Ι.
Κάποτε έγραψα
για μια κοπέλα
ένα ποίημα
για μια βραδιά
κάτω απ τη βροχή
κάτω απ την ομπρέλα
γλυκιά κοπέλα
κάποια βραδιά
ποίημα οι γλουτοί και τα χείλη της
[…]
Η θάλασσά της είναι μελαψή σαν το δέρμα της, οι εκφράσεις του προσώπου της όμοιες γάτας, η αύρα της, πάχνη από πυκνή άμμο – ερωτική- η συντροφιά των γρύλων μια δροσερή βραδιά τ’ Αυγούστου. Οι κινήσεις της είναι λεπτές αρμονίες ενός ξεκούρδιστου, ξύλινου οργάνου. Τα βλέφαρά της ανοίγουν – κλείνουν σαν κουρτίνες, αποδεσμεύοντας το φως των ματιών της. Τα μάτια της είναι τα μάτια της. Η χορδή που τέμνει την ανυπαρξία, η παύση της ορχήστρας, η ηδονή ακατέργαστη.
[…]