Ο βανδαλισμός πάντως έργων τέχνης έχει μια άλλη πτυχή που δεν αναγνωρίζεται. Βανδαλίζοντας τα δεν τα περιφρονείς ούτε τ’ αρνείσαι, κάνεις το ακριβώς αντίθετο ― αποδίδεις την πραγματική τους αξία, ομνύεις στην παντοδυναμία τους: ένα εικαστικό έργο έχει τη δύναμη ―δύναμη φονική, άρα παντοδύναμη― να δολοφονήσει τον ίδιο τον Θεό, να εξαφανίσει τον Θεό από τη συνείδηση των πιστών. Από εκεί απορρέει ο φόβος και η λύσσα της καταστροφής. Ο βουλευτής που βανδάλισε τα έργα διαισθάνεται το διακύβευμα, το παιχνίδι που παίζεται πίσω από την πλάτη του: μαζί με την εξαφάνιση του Θεού ξεθωριάζει και η πίστη ότι Αυτός κάποτε υπήρξε, ότι δεν ήταν τίποτε άλλο τελικά παρά ένα ομοίωμα ― μια εικόνα.
*εικόνα: χαρακτικό του Goya, La enfermedad de la razon, Prado, (1796 – 1797).