Μάτια κλειστά
Στερέωσα στα μάτια μου μια σκάλα
να έχεις να κατέβεις στον λαιμό μου,
χωρίς το φιδογύρισμα του δρόμου
και τις γητειές του ονείρου κι όλα τ’ άλλα
και πίστευα πως θα τα καταφέρω
στον ύπνο να αιτηθώ και να τον πείσω
από το όνειρο να βγεις και πίσω
με ανοιχτά τα μάτια να σε φέρω.
Κάτι απ’ όλα όμως πήγε λάθος
κι αντί να κοιμηθώ και να ξυπνήσω
ξύπνησα μες στου ύπνου μου το βάθος
κι έπρεπ’ εκεί και πάλι να σ’ αφήσω
γνωρίζοντας καλά κατά τα άλλα
πως κλώτσησες και έριξες τη σκάλα.
Ένα σημείωμα
Το βρήκα στο τετράδιο πριν λίγο
τρεισήμισι σχεδόν μετά αιώνες
από το βράδυ εκείνο που οι μόνες
λέξεις που είχες πει ήταν θα φύγω.
Δεν κάθισες μαζί μου για το δείπνο
– ενστικτωδώς μαγείρεψα εκείνα
που μέσα μου είχα κι όχι στην κουζίνα –
και χάρισες τη θέση σου στον ύπνο.
Ψευδαίσθηση που αν σ’ αναζητούσα
θα πρέπει να ‘μουν όνειρο υποθέτω
Ήταν τα γράμματά σου που κοιτούσα·
τα χώρεσα εδώ σ’ ένα σονέτο,
μήπως και τα γλιτώσω απ’ τη στάχτη,
από εμάς, τον χρόνο και τ’ αδράχτι.
Φάντασμα
Τυλίγω ξετυλίγω το σεντόνι
κι αντί να σου τα διηγηθώ, κεντάω
επάνω του τις λέξεις, το φοράω,
γίνομαι φάντασμα κι απ’ το μπαλκόνι
τρυπώνω μες στο σπίτι σου, σκορπίζω
τις λέξεις στον αέρα ν’ αναπνέεις
όσα ακούγοντάς τα, τα συγχέεις
με πράγματα που δεν αναγνωρίζω
και μ’ άλλα που ποτέ δεν εννοούσα.
Όταν θα κοιμηθείς, θα σε σκεπάσω
του ονείρου ενσαρκώνοντας τη μούσα
και προπαντός προσέχοντας μη σπάσω
τη σιωπή μου, όπως τότε που σου ‘πα
πως φτιάχτηκε για μας ο άσσος κούπα.
*Αγγελική Μανίτη
**φωτογραφία: Melanie Bonajo, Night Soil – Economy of Love, 2015.