Κύκλοι.
Τα πατρικά βήματα.
Η αποστροφή.
Τα ίδια μονοπάτια.
Οι σχοινοβάτες.
Όλοι.
Όλοι εμείς οι σχοινοβάτες
κι απέναντι
οι λέξεις.
Χαμένες λέξεις.
Η ζωή.
Το κυνήγι.
Κύκλοι.
Η επιστροφή.
Τα πάτρια.
Τα πατρικά.
Παπάρια…
Κύκλοι.
Η προσπάθεια,
oι αγώνες.
Η πρηνής θέση του ποιητή.
Τυφλός ποιητής.
Δίκαιη γραφή;
Τι σχέση έχει η γραφή με τη δικαιοσύνη;
Το αύριο.
Το σήμερα.
Ο καθρέπτης.
Ο κενός καθρέπτης.
Ο λαμπρός καθρέπτης.
Κύκλοι.
Εσύ.
Εκείνη.
Τα πράσινα μάτια σας.
Πάλι αγώνας,
πάλι γραφή,
πάλι κυνήγι.
Κύκλοι.
Το αδιανόητο:
Τίποτα ποτέ δεν τελειώνει.
Το χυδαίο:
Η ζωή συνεχίζεται.
Η ασημαντότητα.
Η μικρότητα.
Πάλι τα μάτια της.
Το μεγαλείο.
Κύκλοι.
Χνώτα ουρλιάζουν,
Ιούλιο μήνα.
Το πρωί,
μυρίζουν καφέδες,
μυρίζ’ η ανάσα
μεσ’ τη μάσκα,
μα όλο καπνό ζητάς.
Κύκλοι.
Χθες βράδυ χάθηκ’ ακόμη ένας.
Πριν λίγο σηκώθηκε στα δύο η ανηψιά μου.
Πάλι ασημαντότητα.
Άλλα δυο μάτια
προσπαθούν
το αίνιγμα
να λύσουν.
Κύκλοι.
Που είσαι αγάπη μου;
Που χάθηκαν οι φίλοι;
Από που έρχονται οι φίλοι;
Ποιος φτιάχνει αστεία,
φίλους,
συντρόφους,
λόγους για να ξυπνώ,
λόγους για να κοιμάμαι;
Κύκλοι.
Πάλι κοιμάμαι.
Πάλι αργώ.
Κουράστηκα να αργώ.
Κουράστηκα να μην κλαίω.
Κουράστηκα να μην ξέρω.
Κι όλοι γυρνάμε,
ακόμη.
Ακόμη φοβάμαι να ρωτήσω.
Καλύτερα να μη ξέρω,
παρά να μάθω,
πως δεν κατάλαβε ποτέ
κανείς.
Καλύτερα να μην
ξέρω,
παρά να μάθω,
πως όλοι
στην ίδια
απάντηση
αρκεστήκαν.
Κώστας Μπαρμπούνης