Τι μεγάλο κρίμα:
η μνήμη να μην έχει σώμα,
έστω σώμα ανέμου μέσα απ’τα φύλλα μιας χαμηλής ελιάς
που σου ζεσταίνει το πρόσωπο, πιότερο και απ’τον ήλιο
αρχές αποκαλόκαιρου.
Τι μεγάλο κρίμα,
η μνήμη να μην έχει το σώμα το δικό σου
έτσι όπως ανήσυχα ξυπνά μέσα στη νύχτα,
το βάθος χαμηλά στην πλάτη σου που σε πονά
να’ναι φιλί γλυκό αυγουστιάτικο
που άλιωτο θα φτάσει ως τον χειμώνα –
Τι κρίμα να μην έχει η μνήμη επιστροφή
επάνω στο δικό σου σώμα.
Άννα Σαραφιανού
*εικόνα: από το φιλμ “Love” [2015] του Gaspar Noé
