Επιστροφή

Τι μεγάλο κρίμα:

η μνήμη να μην έχει σώμα,

έστω σώμα ανέμου μέσα απ’τα φύλλα μιας χαμηλής ελιάς

που σου ζεσταίνει το πρόσωπο, πιότερο και απ’τον ήλιο

αρχές αποκαλόκαιρου.

Τι μεγάλο κρίμα,

η μνήμη να μην έχει το σώμα το δικό σου

έτσι όπως ανήσυχα ξυπνά μέσα στη νύχτα,

το βάθος χαμηλά στην πλάτη σου που σε πονά

να’ναι φιλί γλυκό αυγουστιάτικο

που άλιωτο θα φτάσει ως τον χειμώνα –

Τι κρίμα να μην έχει η μνήμη επιστροφή

επάνω στο δικό σου σώμα. 

 

Άννα Σαραφιανού

*εικόνα: από το φιλμ “Love” [2015] του Gaspar Noé

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

αλεξανδρινοί λωτοί

κοινοπραξία   φαντάζομαι να χειρονομώ εμφατικά προς είδωλα από καιρό ξεχασμένα. το σπίτι...

Άλλη Αθήνα

Ήταν η κακιά η ώρα και η χώρα η...

Ο ήλιος

Κοντεύει μεσημέρι· ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά και πυρπολεί τα κύτταρα...

Τραγούδια μιας εξορίας

Μουσική φρεσκοβαμμένου δωματίου Μεγάλωσα κάτω από τον καταγάλανο ουρανό και...