Θα μπορούσαμε να έχουμε
μία νύχτα με πανσέληνο
δίπλα στη θάλασσα
να μπλέκονται οι ανάσες μας
να κρατιόμαστε σφιχτά.
Θα μπορούσαμε να έχουμε
το ίδιο φεγγάρι
πορφυρό
να εμφανίζεται μισό
στον ορίζοντα.
Θα μπορούσαμε να έχουμε
κι άλλη μία νύχτα αφέγγαρη
να μετράμε
τις Περσείδες
που φλέγονται.
Μα αυτό που έχουμε
είναι ένα βιολί
να χαϊδεύει παράφωνα νότες,
είναι ένα σκυλί
να αλυχτά και να ξυπνά τους γείτονες,
είναι μία σιωπή
που σβήνει σιγά σιγά την κάθε ανάμνηση.
Θα μπορούσαμε να έχουμε, βλέπεις.
Και σε αυτή την παραδοχή,
χάσαμε τα πάντα.
Χριστίνα Κ.
*σημείωση: Διαβάζεται με λίγο Yann Tiersen και Summer 78.