Paul Verlaine, Κρόνια ποιήματα [Poèmes Saturniens (1866)]

Μετάφραση: Πέτρος Φωκιανός
   
Marco Μαρκό
Quand Marco passait, tous les jeunes hommes
Όταν η Μαρκό περπατούσε, τα νέα αγόρια σύσσωμα
Se penchaient pour voir ses yeux, des Sodomes Συνέκλιναν να ορίσουν των οφθαλμών της γείσωμα – ήταν τα Σόδομα
Où les feux d’Amour brûlaient sans pitié Εκεί που μαίνονταν του Έρωτα οι φωτιές άνευ ελέους χρεία·
Ta pauvre cahute, ô froide Amitié ; Την πτωχική σου σαν πυρώνουν την φωλιά, εσύ φιλία κρύα·
Tout autour dansaient des parfums mystiques Κι απόκρυφες ολόγυρα να όρχονται θυμιάσεις
Où l’âme en pleurant s’anéantissait ; Στον σπαραγμό που την ψυχή ποντίζει·
Sur ses cheveux roux un charme glissait ; Τα κόκκινα της τα μαλλιά μια θέλξη χρίζει
Sa robe rendait d’étranges musiques Το φόρεμά της τραγουδά παράταιρες υφάνσεις
Quand Marco passait. Όταν η Μαρκό περπατούσε.
Quand Marco chantait, ses mains sur l’ivoire Όταν η Μαρκό τραγουδούσε με χέρια φίλντισι
Evoquaient souvent la profondeur noire Συχνά ακουμπούσε ερέβους ποίηση
Des airs primitifs que nul n’a redits. Άριες πρώτες, ανείπωτης αβύσσου.
Et sa voix montait dans les paradis Και η φωνή της σε ανάβαση του παραδείσου
De la symphonie immense des rêves, Της συμφωνίας της μεγίστης των ονείρων,
Et l’enthousiasme alors transportait Και την εκστατική την φύση φέρει
Vers des cieux connus quiconque écoutait Προς τους αιθέρες που ακούει όποιος ξέρει
Ce timbre d’argent qui vibrait sans trêves. Παλμούς μετάλλινους ατέρμονων σπινθήρων.
Quand Marco chantait. Όταν η Μαρκό τραγουδούσε.
Quand Marco pleurait, ses terribles larmes Όταν η Μαρκό δακρυούσε, το δάκρυ της μοιραία
Défiaient l’éclat des plus belles armes ; Τον θάμβο αψηφούσε από άρματα ωραία·
Ses lèvres de sang fonçaient leur carmin Τα χείλη της το άλικο εσκίασαν με αίμα
Et son désespoir n’avait rien d’humain ; Και λείπει κάθε ανθρώπινο στης θλίψης της το έρμα·
Pareil au foyer que l’huile exaspère, Ίδια στην όψη με πυρά το λάδι όπου κοχλάζει,
Son courroux croissait, rouge, et l’on aurait Το μένος της πυρώνεται και ρόδινο
Dit d’une lionne à l’âpre forêt Σαν λέαινα σε φύλλωμα επώδυνο
Communiquant sa terrible colère, Την φοβερά της την οργή διαβιβάζει,
Quand Marco pleurait. Όταν η Μαρκό δακρυούσε.
Quand Marco dansait, sa jupe moirée Όταν η Μαρκό χόρευε, το πτυχωτό φουστάνι
Allait et venait comme une marée. πήγαινε κι ερχότανε, όπως το κύμα κάνει
Et, tel qu’un bambou flexible, son flanc Και σαν κλαράκι από μπαμπού ευέλικτο το σώμα
Se tordait, faisant saillir son sein blanc : Λύγιζε κι άφηνε να δει στήθος λευκό το όμμα:
Un éclair partait. Λάμψη ξεχείλιζε ουρανό.
Sa jambe de marbre. Γάμπα μαρμάρου κράση.
Emphatiquement cynique, haussait Τα μεγαλεία ταπεινά στην κυνική της στάση
Ses mates splendeurs, et cela faisait Ύψωνε λέει εμφατικά με στόχο να αναπαύσει
Le bruit du vent de la nuit dans un arbre, Θρόισμα ήχων νυχτικών στης φυλλωσιάς τα δάση.
Quand Marco dansait. Όταν η Μαρκό χόρευε.
Πίνακας: The Dream, Henri Rousseau

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

20 Δεκέμβρη

Δεν περίμενε πως θα πεθάνει, παρόλο που η γιατρός...

Μα(ρά)ζι

Τραγουδάκι Τρίτης Στο πάρκο και στο πράσινο παγκάκι σφυρίζω σιγανά ένα...

Έφη Αρμένη, Τρία Ποιήματα

Δικαίωμα να κολλήσω όπως το σαλιγκάρι πάνω στον τοίχο να κρύψω τις...

Λικέρ Μπανάνα

Για το επόμενο δίωρο ο καθένας θα κοιτάει αμήχανα...