Μια πέτρα
που μάλλον κάποιος
άφησε
πριν μέρες ή αιώνες
δεν βόλευε
τον κώλο μου να κάτσει
με έκανε
να την πάρω και να την πετάξω
με οργή στη θάλασσα.
Στο μεγάλο της ταξίδι
―που μάλλον χρόνια είχε να κάνει―
μου φώναξε
πως τόσα χρόνια
βόλεψε δεκάδες κώλους
με ρυτίδες και χωρίς
γυμνούς ή προστατευμένους
κώλους με χρόνια εμπειρίας
ή και νήπιους
βρέφους κώλους που πολλά θα ζήσουν
και κανένας τους
παράπονο δεν είπε
μα ο δικός μου
μάλλον θα ‘ναι αρχοντικός
για να μην δέχεται μια πέτρα
σαν και του λόγου της.
Ένιωσα άσχημα
που έσβησα χρόνων ιστορίες
με μια μου κίνηση.
Σηκώθηκα εν τέλει
Και με τον αρχοντικό μου κώλο
έκατσα στο καφενείο
εκεί
που οι καρέκλες-δούλες υπακούν
και ήσυχος
ήπια
τη μπύρα μου.
Στέργιος Μ.ns
