Πηχτή, κολλώδης δυστυχία σαν πίσσα που έχει γίνει ένα με την άσφαλτο καιγόμενη κάτω από τον ήλιο της κεκαλυμμένης σου ευγένειας.
Μια προσπάθεια κάλυψης αυλακώσεων του άτεγκτου παρελθόντος οδηγούμενη σε κακόμορφη, έστω κακόγουστη, διχρωμία.
Η μία πλευρά γκρι, ποδοπατημένη από τα γρήγορα βήματα και τα βρώμικα λάστιχα, ενώ η άλλη είναι μαύρη, φρεσκοστρωμένη που δεν μπορεί παρά να έχει την ίδια και μόνο κατάληξη.
Τρέχω με δανεικά πόδια και προσκρούω σε έναν καθρέπτη που αντανακλά έστω μια υποτυπώδη ευτυχία. Αυθαιρετείς και αλλάζεις θέση τις γλάστρες και τα κάδρα στο πάτωμα του δωματίου μπας και φτιάξεις το φενγκ σούι. Παρά την ακραιφνή σου διάθεση για κυνηγητό, οι λευκές μου κουρτίνες εξακολουθούν και ξεχύνονται στα απέναντι μπαλκόνια με μόνη διάθεση να ξεφύγουν από τη μανιώδη σου αδράνεια.
Μπουκώνω με σάλια, τα δικά μου σάλια που δεν είναι ικανά να με αποφορτίσουν απορροφώντας την ένταση. Τα μαζεύω στο πίσω μέρος της γλώσσας, η γεύση όμως είναι πικρή. Μα δεν έφαγα αμύγδαλα, τι μπορεί να φταίει;
Σε κοιτάζω να φλυαρείς ασυγκράτητα μέχρι να χάσεις τη φόρμα σου, να αποσυντεθείς πλήρως, να μην είσαι παρά άυλος που οδηγείσαι προς την εξιλέωση αλλά τελικά έχεις ήδη φύγει.
Πλάθω άνθη με μακρύ κοτσάνι, τα μπουμπούκια τους παίρνουν βαθιές ανάσες με ρυθμό πολυβόλου σαν έτοιμα να στολίσουν τα βάζα στο κομοδίνο αλλά τελικά μαραίνονται.
Ήθελα να σου διαβάζω τα κείμενά μου, μετά λιγότερο, ύστερα ελάχιστα και τώρα καθόλου.
ε.β.