Αγαπητέ κύριε Εσύ,
Στο τέλος της παρουσίασης φεύγεις. Βγαίνεις έξω από την κάμερα. Δραπετεύεις. Σε χάνω από το οπτικό μου πεδίο και τα τελευταία λόγια που μου λες τα ακούω μέσα από το βαμβάκι και δεν τα κατανοώ. Έρχονται στ’ αυτιά μου φουσκωμένα, παραμορφωμένα ηχητικά, με ρεύματα και κύματα. «Αυτά είχα να σου πω, προσπάθησα να είμαι κατά το δυνατόν σαφής». Μόνο λογικό επακόλουθο ‒ το χειροκρότημα ή η σιωπή. Κι εγώ δεν απαντώ στο αίτημά σου.
Κατά βάθος δεν σε καταλαβαίνω.
Κύριος Εγώ
Αγαπητέ κύριε Εσύ,
Τώρα μου στέλνεις αυτές τις φράουλες. Ανοίγω το δέμα και δεν ξέρω τι να τις κάνω. Δεν ξέρω πώς να απαντήσω. Δεν μπορώ να τις φάω. Λερώνομαι.
Κλείνω το δέμα έξυπνα, το στέλνω πίσω. Λέω στην υπηρεσία ότι έγινε λάθος. Μου λένε πως με το amazon premium κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο και με κοιτούν καχύποπτα. Κι όμως εγώ τους εξηγώ. Μόλις μετακόμισα, θα έγινε κάποιο λάθος με τη διεύθυνση. Και δεν λέω και τόσο ψέματα. Όντως, μόλις μετακόμισα, σε ένα άλλο σώμα.
Τις βάζω πίσω στο δέμα, τις διαολοστέλνω τις φράουλές σου. Γιατί είναι πολύ κόκκινες, γεμάτες πάθος. Δεν τις αντέχω.
Γυρνώ πίσω στο κρεβάτι και στα γαλάζια σεντόνια μου. Και δεν σε σκέφτομαι καθόλου πια.
Αλλά έγινες ύπουλος τώρα.
Δοκιμάζεις τους καινούργιους και τους παλιούς τρόπους. Είδες πως η κάμερα δεν λειτούργησε. Το σώμα που έβλεπες να πλένεται για σένα, ετοιμαζόταν για άλλον.
Έτσι γυρνάς. Οπισθοδρομείς στους παλιούς τρόπους. Στα δέματα. Μα οι φράουλες, πες μου, πώς σου ήρθαν; Ο συμβολισμός είναι πασιφανής, σου ρίχνει χαστούκι να σου φύγει το κλαπέτο. Πού είναι τα δεύτερα νοήματα και οι μη φιλολογικές σου προσεγγίσεις;
Οι ξεκάθαρες φράουλές σου με λερώνουν. Τις κάνω πέρα. Τις ξεχνάω. Τις πετάω στη σύγχρονη oubliette που λέγεται κάδος απορριμμάτων και το κάνω τόσο εύκολα. Χρειάζεται μια μόνο κίνηση, μια μόνο φράση. Πως έγινε κάποιο λάθος.
Με εκτίμηση,
Κύριος Εγώ
Αγαπητέ κύριε Εσύ,
Κότεψες;
Πού είναι οι χίλιοι τρόποι σου και η επιμονή σου; Δεν έλαβα τρίτο δέμα. Στην πραγματικότητα δεν έλαβα ούτε δεύτερο.
Είπα πως οι φράουλές σου με λερώνουν. Θα μπορούσες, τότε, να βρεις κάτι πιο υποδόριο.
Λίγα lychees, για παράδειγμα. Ένα κινέζικο γκρέιπφρουτ. Ένα μοβ dragon fruit. Κάτι ακατάλληλο, γεμάτο βούλες και αρώματα άλλης ηπείρου.
Να ξέρεις πως ήμουν έτοιμος να σου απαντήσω με το που θα λάμβανα τα lychees. Θα σου έλεγα πως πρόκειται για cultural appropriation και να με αφήσεις στην ησυχία μου.
Εσύ όμως μου απαντάς με μια γιγάντια βουδιστική σιωπή. Και δεν μου στέλνεις φυλλάδια θεραπείας με βελονισμό. Δεν μου στέλνεις άλλες φράουλες. Δεν επιμένεις.
Και σε ρωτώ, κότεψες;
Κύριος Εγώ
Αγαπητέ Κύριε Εσύ,
Αυτός ο κόσμος με πληγώνει. Τα πάντα έχουν γίνει τόσο προβλέψιμα. Ναι, είναι ξεκάθαρο. Ο κόσμος, αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε, θα τελειώσει.
Θα γίνει κάποιος πόλεμος, κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν για εμάς και τότε, μπουμ, και τέλος. Μα αυτό που θα μου λείψει είναι αυτό που δεν έχω δει. Φτέρες και υγρασία να καταπίνουν τα πάντα και μαύρους γυρίνους σε ρυάκια με βότσαλα καλυμμένα από μικροσκοπικά βρύα. Και λάσπη κάτω από τα πόδια μου και ησυχία, μια ησυχία απίστευτη που τη βρίσκεις μόνο στη μέση του δάσους και που μόνο τα πουλιά μπορούν να σπάσουν.
Πράσινο με δροσοσταλίδες και σιωπή.
Αληθινό πράσινο από τον αληθινό Αμαζόνιο, καμία σχέση με το δίκτυο της Amazon και τα καλά του premium και τα λοιπά. Μακριά από όλα αυτά.
Άμα καταστραφεί ο κόσμος θα ξαναφτιαχτεί; Δεν εννοώ με εμάς. Εμείς θα τον αφήσουμε μια για πάντα. Αλλά θα ξαναγίνει αυτό το ατέρμονο πράσινο υγρό τοπίο γεμάτο φτέρες που έχω στο μυαλό μου; Ή δεν θα υπάρξει τίποτε ξανά; Τι έχουν να πουν οι επιστήμονες γι’ αυτό;
Δεν θα μπορούσα να δεχτώ τις φράουλές σου.
Οι φράουλές σου είναι αφύσικες. Αν μου απαντούσες θα είχα την ευκαιρία να σου εξηγήσω. Πως πλέον άλλαξα διατροφή. Σε αυτόν τον κόσμο που φλέγεται και τελειώνει, αποφάσισα να τρώω βιολογικά προϊόντα και πάντα ακολουθώντας την εποχή τους. Οπότε φράουλες χειμωνιάτικα, με συγχωρείς, αλλά δεν μπορώ να φάω. Όσο για τα lychees, λυπάμαι που άφησα να εννοηθεί κάτι τέτοιο, μεγάλη χοντράδα εκ μέρους μου. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το εμπόριο φρούτων. Αν και ίσως να υπάρχει: το εμπόριο κρέατος ή εξωτικών πουλιών. Υπάρχουν εκατοντάδες πουλιά με μπλε ελεκτρίκ φτερά και κόκκινα ράμφη που πεθαίνουν στοιβαγμένα σε κλουβιά που εμείς αγνοούμε πού πηγαίνουν. Ποιος στο διάολο κάνει συλλογή εξωτικών πουλιών σήμερα; Κι υπάρχουν άπειρα κοτόπουλα και γουρούνια που μεγαλώνουν στο σκοτάδι σε κάποιο εργοστάσιο-εκτροφείο στην Κίνα ή σε κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης κι ύστερα τα σκοτώνουν και τα συσκευάζουν κομμάτι-κομμάτι. Κι όλος αυτός ο θάνατος για ποιον λόγο; Για να ψυχθούν και να αποψυχθούν τρεις φορές· για να γεμίσουν ζουμιά σαλμονέλας στα ψυγεία κάποιου σουπερμάρκετ όπου κανένας δεν θα τα αγοράσει· για να πεταχτούν απευθείας στα σκουπίδια. Τόσες συσκευασίες με στήθη και μπούτια κοτόπουλου, τόσες χοιρινές μπριζόλες. Και το γεγονός ότι οι φάλαινες φυσητήρες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί δεν το λέμε γενοκτονία ούτε ολοκαύτωμα. Γιατί κάτι τόσο τραγικό μπορεί να συμβεί μόνο στους ανθρώπους. Τι φριχτός κόσμος. Τέλος πάντων.
Βλέπεις, λοιπόν, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να δεχτώ τις φράουλές σου. Το κόκκινό τους λερώνει τα χέρια μου με αίμα, με κόκκινο χυμό με γεύση φράουλα ή χρωστικές. Δεν ξέρω πια να τα ξεχωρίζω. Και εσύ δεν μου απαντάς πως παραλογίζομαι και πως είμαι οριακά συνωμοσιολόγος για να συνέλθω.
Βουδιστική η σιωπή σου. Βαθιάς περισυλλογής. Βαθιάς ανάσας, που προέρχεται από κάποια εσώτερη διεργασία και που δεν έχει ουδεμία σχέση με τα μαθήματα γιόγκας που σου είχα προτείνει εκείνο το Σάββατο στο Κολωνάκι.
Να φανταστώ πως ακόμη τρως πίτσα πεπερόνι.
Και να φανταστώ πως δεν βρίσκεις τίποτε το περίεργο ή το μεμπτό στις εξογκωμένες φράουλες που μου έστειλες.
Τέλος πάντων. Σταματώ εδώ γιατί βλέπω ότι δεν απαντάς και τέτοιες συζητήσεις γίνονται για χάρη του διαλόγου κι όχι για την επιβολή απόψεων. Εντάξει, βουδιστή της σκέψης;
Σε χαιρετώ για την ώρα,
Κύριος Εγώ
Μυρτώ Χαρβαλιά
*Πίνακας: Paula, Rego, λεπτομέρεια από το τρίπτυχο “Pillowman Triptych” (2004)