Τσιμέντο και τούβλα,
σιδερόβεργες κι σοβάδες
ανθρώπινα σώματα,
αραδιασμένα
σαν αταίριαστα κομμάτια
ενός παλιού παιδικού πάζλ,
στον ραγισμένο δρόμο.
Η φωνή μας κόπηκε
μέσα στα αλυχτίσματα
των ανθρωποτσακαλιών
και η ψυχή μας
χάθηκε μέσα στον βούρκο
των λυμάτων.
Ένα ζεστό νέφος
– γέννημα των πιο
σκοτεινών στοιχειών,
είχε πια μελοποιήσει
το μυστικό τραγούδι
του θανάτου.
Ήταν στο χέρι μας
να σπάσουμε το ρολόι
του πυροκροτητή.
Μια γροθιά αρκούσε.
Γιώργος Δρίτσας
*Salvador Dali (1904-1989), Resurrection Of The Flesh, 1940.