Σήμερα η Μούσα μου δεν στέκει μελαγχολική
στη γωνιά του δωματίου να με οπλίζει.
Τα σκυλιά ουρλιάζουν στους δρόμους, κι αυτό
είναι αρκετό…
Είναι άλλη μια νύχτα που θα σιωπήσω βουρκωμένος
μπροστά στην αδικία αυτού του κόσμου.
στη γωνιά του δωματίου να με οπλίζει.
Τα σκυλιά ουρλιάζουν στους δρόμους, κι αυτό
είναι αρκετό…
Είναι άλλη μια νύχτα που θα σιωπήσω βουρκωμένος
μπροστά στην αδικία αυτού του κόσμου.
Απόψε είναι ένα ακόμη βράδυ που η ελπίδα
λιγοστεύει…
Σήμερα η Μούσα μου ντράπηκε να φανεί στο
μισοσκότεινο δωμάτιο.
Βλέπετε και τα φαντάσματα ακόμα γνωρίζουν
από τρόπους…
Είναι άλλη μια νύχτα που θα αναστενάξω, θέλω
να θρηνήσω σαν αδέσποτο σκυλί.
Για τη γυναίκα εκείνη που ξέμεινε νεκρή στα αζήτητα
ενός νοσοκομείου…
Σήμερα η Μούσα μου έγινε περιθωριακό νέο
στη στήλη των ειδήσεων.
Γράψανε πως δεν την αναζήτησαν ούτε
οι γονείς της…
Το μεταιχμιακό της σώμα φαίνεται δεν αγαπήθηκε
όπως επιθυμούσε όσο ζούσε.
Γράψανε πως ούτε η γραφειοκρατία του δήμου
τη θέλει…
Εχθές η Μούσα μου πήρε το δρόμο για τη βασιλεία
των νεκρών.
Μήτε θεός μήτε άνθρωπος τη νοιάστηκε…
Μήτε κράτος μήτε λαός…
Και κάπως έτσι θα κλείσω αυτό το άδοξο ποίημα,
στη μνήμη σου, αγαπημένη μου Μελίνα.
Κι ας μην πρόλαβα ποτέ να σε γνωρίσω…
Για όλους αυτούς που βρήκαν κλειδωμένη μέχρι και
την πόρτα του θανάτου…
την πόρτα του θανάτου…
*Χρήστος Μαστέλλος
**Eικόνα: Θάλεια Τρακάκη, «Ο Μάης» από το Ημερολόγιο του χρόνου που του πήρανε τις μέρες και τα λόγια (που οι φίλες είπανε να τα πάρουμε πίσω).