Τοτέμ
Ένας φίλος σου σκοτώθηκε προχθές
Στην άκρη του δρόμου.
Δεν μυρίζει καλοκαίρι με τίποτα φέτος·
Στη γειτονιά,
Μας δείχνουν με το δάχτυλο.
Είμαστε
Το μόνο ζευγάρι
Που απέμεινε.
Μετά την κηδεία,
Κουρνιάζεις σαν παιδί
Ανάμεσα στα μπούτια μου.
Από το διπλανό διαμέρισμα
Ακούγεται σε livestreaming
Ο βομβαρδισμός
Της Ουκρανίας.
Πλέκω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά σου.
Είναι δύσκολα
Τα χρόνια
Που διάλεξα να σ’ αγαπώ
Χωρίς τα μούσια
Μοιάζεις
Να μην έχεις περάσει
Τα τριάντα.
Αν είχες χαθεί εσύ
Σε κείνη την άκρη του δρόμου
Δεν θα’ χα προλάβει καν
Να σε γνωρίσω.
Σε βάζω να υποσχεθείς
Πως δεν θα ξανανέβεις ποτέ
Σε μηχανή
Δεν θα ξανά καπνίσεις
Δεν θα ξανά τυλίξεις
Άλλο σώμα στα σεντόνια σου
Πέρα από το δικό μου
Δεν υπόσχεσαι τίποτα·
Μονάχα μ’ αγαπάς
Σ’ ανασαίνω
Με ξεδιψάς.
Είναι δύσκολα
Τα χρόνια
Που διάλεξα να σ’ αγαπώ
Μα κάθε που σε κοιτώ
Φουντώνει μέσα μου η ανάγκη
Να πάμε
Τούτον τον κόσμο
Απ’ την άλλη.
Άγρια Παιδιά
Τ’ άγρια παιδιά
Με επισκέπτονται κυρίως τις νύχτες
Με τρύπιες κάλτσες
Κι έναν μπαμπά που έχει αδυναμία
Στις βελόνες και τα
Βάζα που σπάνε απότομα
Απάνω στα κεφάλια τους
Αλλά που, κατά τα άλλα,
Είναι ο καλύτερος μπαμπάς
Του κόσμου
Μου ψιθυρίζουν υποσχέσεις για
Ποδήλατα και
Καινούργια σχολικά βιβλία
Και με κοιτούν
Καχύποπτα
Κάθε φορά που ρωτάω
Για τη διατροφή ή τα
Παιχνίδια τους
Φτύνουν
Στα μούτρα
Όσων τα περιφρονούν
Τ’ άγρια παιδιά
Και ως εκ τούτου,
Φτύνουν και στα δικά μου μούτρα
Μιας που κι εγώ
Όπως και να το κάνουμε
Είμαι για αυτά
Άλλη μια θηριοδαμάστρια
Με συμπλέγματα Σωτήρα
Κι άχρωμες τύψεις
Να τρυπάνε το
Ροζ συννεφάκι της.
Κρατάω σημειώσεις
Προσεκτικά,
Όπως μου μάθανε
Κουνάω το κεφάλι και
Ρουφάω ζεστή σοκολάτα
Από μια κούπα,
Κεραμική
Που κοστίζει περίπου
Όσο ένα εισιτήριο
Στο τσίρκο.
Αφήνω το τσίλι
Ν’ αγγίξει τη γλώσσα μου
Κι ελπίζω πως
Την επόμενη φορά
Ίσως και να την κάψει
Για να μην χρειαστεί
Να εξηγήσω
Ποτέ ξανά
Στα άγρια παιδιά
Τι σκατά
Κάνω με τη ζωή μου.
Οικογενειακό Τραπέζι
Η δυστοκία μου με την
Αντρική
Οικειότητα
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία.
Πηγάζει από τη συναίνεση
Που δε μου ζητήθηκε
Ποτέ
Στα δεκαεπτά
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ.
Μεταφράζεται σε
Καχυποψία
Κάθε φορά που
Ένας άντρας με
Κοιτάει
Και συνοψίζεται
Επαρκώς
Στα εξής:
Και αγαπώ και όλον τον κόσμο.
Εκείνος κάθεται
Κάτω από ένα
Ηλιόλουστο
Παράθυρο
Είμαστε στο
Οικογενειακό τραπέζι
Στο οποίο
Δεν ήξερα πως θα
Παρεβρεθεί
Και τραγουδάει
Πίνοντας κρασί
Ένα από τα αγαπημένα μου
Τραγούδια
Γιατί ζεις και εσύ μαζί.
Ο μεσαίος του γιος
Με ρωτάει πώς πέρασα
Τις διακοπές,
Βλέπω τη γυναίκα του
Να γεμίζει το πιάτο μου
Πατατοσαλάτα και
Θυμάμαι
Το παράθυρο κλεισμένο.
Εσένα
Ένα Πάσχα πριν
Να τραγουδάς
Το ίδιο τραγούδι
Σε κείνο το νησιώτικο μπαλκόνι
Με τα δάχτυλα
Κολλημένα
Στα πλευρά μου
Και ειλικρινά,
Δεν μπορώ να καταλάβω
Αν πιο πολύ
Θυμώνω
Το παράθυρο κλειστό.
Για εκείνο το μεσημέρι
Που με χώρισε από το
Σώμα μου
Σαν να ήμουν
Περιτύλιγμα
Ή για το Πάσχα που μου έκλεψε
Δέκα
Χρόνια
Μετά.
Μεταξουργείο
Έχει αλλάξει πολύ
Η περιοχή,
Ψιθυρίζει το μεσήλικο
Μεσοαστικό
Ζευγάρι
Βγαίνοντας από μια θεατρική παράσταση
Που κοστίζει περισσότερο
Από ένα μπουκάλι κρασί
Στις περίφημες gastro pub
Της ανύπαρκτης
Γειτονιάς
Το μπαρ των φοιτητικών μας χρόνων,
Έχει πλέον
Νέα διεύθυνση
Πληγωτική μουσική,
Και γλοιώδεις μπράβους και
Δίπλα απ’ το παρκάκι
Που με φίλησες πρώτη φορά,
Χτίζεται
Το χιλιοστό έκτο
Boutique hotel
Της πόλης.
Έχει αλλάξει πολύ
Η περιοχή,
Συμφωνείς:
Με κάθε πωλητήριο,
Χάνουμε φίλους,
Μια στάλα από τη μνήμη μας
Και τα δάχτυλα
Του αριστερού μας
Ποδιού
Πιάνω το χέρι σου
Να περάσουμε απέναντι
Το δρόμο
Τα όνειρα,
Οι μισθοί
Και οι συνειδήσεις μας
Βουλιάζουν στη φρεσκοπλυμένη
Άσφαλτο.
Είμαστε ακόμη ασυγχώρητα
Ο εαυτός μας.
Αραπάκη Αθηνά
* Τα ποιήματα «Τοτέμ» και «Άγρια Παιδιά» συμπεριλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή «Βασικές Αρχές Κηπουρικής» (εκδόσεις Στοχαστής, 2022)
** Το εικαστικό αποτέλεσμα του Nikias Skapinakis