Η Κλαίρη λέει ότι η μέρα θα μεγαλώσει κατά ένα δευτερόλεπτο.
Το σκοτάδι δε θα υπερβαίνει πια το φως.
Αλλά ο καιρός είναι τόσο απαίσιος
που δεν είναι να μισεί κανείς τη σκοτεινιά. Θέλω να ζήσω
να γίνω κι εγώ ενενήντα πέντε χρονών, και να συνταιριάζω ακόμη
λέξεις σε μουσική κι αλήθεια. Προς το παρόν,
παρατηρώ μιαν αστρική συνάντηση με τα γοργοκίνητα σύννεφα.
Μερικές φορές τα όνειρά μου είναι σαν εστίες έκρηξης,
με τρομακτική λάβα. Ωστόσο, η Γη παραμένει σταθερή,
γέρνοντας μακριά απ’ τον ήλιο και πίσω,
σαν κοκκινολαίμης πάνω σ’ ένα γυμνό κλαδί.
Να είσαι κάποιος με υπόσταση, διατάζουν τ’ αστέρια·
Μην είσαι ένα τίποτα. Τα ξέρω απ’ έξω,
καθώς βουλιάζουν και καθώς ανυψώνονται.
Χένρι Κόουλ, [Πρώτη δημοσίευση: New Yorker (20/12/2021)]
Μετάφραση: Ευθυμία Γιώσα