Ο φόβος της λευκής σελίδας

Ο φόβος της λευκής σελίδας

Άσημος ή καταξιωμένος, φτασμένος ή φτυσμένος, λίγη σημασία έχει – κάθε συγγραφέας παλεύει με το φόβο της λευκής σελίδας, κάθε ζωγράφος ωχριά στη θέα του λευκού καμβά. Το λευκό που δεν γεμίζεται με κάτι, το λευκό που παραμένει λευκό, είν’ το απόλυτο κενό – ένα κενό απλήρωτο, ασήκωτο, μ’ ισχύ τυραννική, παρατεταμένη, κενό που επιβάλλει τη μισαλλοδοξία του, που λαχταράει να σε καταβροχθίσει εν είδει σωφρονιστικής τιμωρίας. Το κενό είναι εκεί, σε σκοπεύει, σε κοιτάζει, σε κοιτάζει που το κοιτάζεις ― η λευκή σελίδα γίνεται ο κόμβος των τυρρανισμένων μας βλεμμάτων: ο αναγνώστης κοιτάζει τον συγγραφέα που κοιτάζει τον αναγνώστη, που κοιτάζει το κενό που το κοιτάζει ο συγγραφέας ― όλοι μαζί κοιτάζονται από το κενό που τους κοιτάζει. Κάλεσμα στη λήθη. Ο Κάφκα έχει σε όλα του δίκιο: «η γραφή είναι λέπρα ― μια σκοτεινή, καρκινογενής αναπηρία που πρέπει να αποκρύπτεται από όσους ζουν κάτω από το συνηθισμένο φως της μέρας και διαθέτουν κοινό νου».

07.06.2021, ΝΣ

Author

Οι φίλοι μου σαλιγκραφείς συχνά μου λένε ότι μοιάζω με γυναίκα· θα 'λεγα ότι βρίσκω ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή την αοριστία. Ο σκύλος μου απ' την άλλη, με κοροϊδεύει ότι είμαι αδέξιος και ενίοτε κοινωνικά απροσάρμοστος. Ίσως, γι' αυτό και όταν μιλάω κουνάω γρήγορα τα χέρια μου χτυπώντας καταλάθος τους διπλανούς μου. Η ευθύνη μου ως σαλιγκραφέας συνοψίζεται στο να λέω ψέμματα και να βάζω άνω τελείες· η άνω τελεία συμπυκνώνει την ποιητική μου θεωρία. Απ' την άλλη μισώ τα greeklish και τα μηχανάκια, ιδίως δε, όταν αυτά με προσπερνάνε από δεξιά. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι η αγαπημένη μου.-