Άσημος ή καταξιωμένος, φτασμένος ή φτυσμένος, λίγη σημασία έχει – κάθε συγγραφέας παλεύει με το φόβο της λευκής σελίδας, κάθε ζωγράφος ωχριά στη θέα του λευκού καμβά. Το λευκό που δεν γεμίζεται με κάτι, το λευκό που παραμένει λευκό, είν’ το απόλυτο κενό – ένα κενό απλήρωτο, ασήκωτο, μ’ ισχύ τυραννική, παρατεταμένη, κενό που επιβάλλει τη μισαλλοδοξία του, που λαχταράει να σε καταβροχθίσει εν είδει σωφρονιστικής τιμωρίας. Το κενό είναι εκεί, σε σκοπεύει, σε κοιτάζει, σε κοιτάζει που το κοιτάζεις ― η λευκή σελίδα γίνεται ο κόμβος των τυρρανισμένων μας βλεμμάτων: ο αναγνώστης κοιτάζει τον συγγραφέα που κοιτάζει τον αναγνώστη, που κοιτάζει το κενό που το κοιτάζει ο συγγραφέας ― όλοι μαζί κοιτάζονται από το κενό που τους κοιτάζει. Κάλεσμα στη λήθη. Ο Κάφκα έχει σε όλα του δίκιο: «η γραφή είναι λέπρα ― μια σκοτεινή, καρκινογενής αναπηρία που πρέπει να αποκρύπτεται από όσους ζουν κάτω από το συνηθισμένο φως της μέρας και διαθέτουν κοινό νου».
07.06.2021, ΝΣ
