Στον Δημήτρη, για όσα δεν προλάβαμε
Ζωή δεν είναι μονάχα ό,τι ζω αλλά κι εκείνο που δεν ζω. Σημαδεμένος απ’ ό,τι έζησα, το βιογραφικό μου γεμίζει από σχέδια εκπληρωμένα, υποσχέσεις που βρήκαν αντίκρισμα: πτυχία πανεπιστημίου, ξένες γλώσσες, δημοσιεύσεις, εργασιακή εμπειρία, επικοινωνιακές ή άλλες δεξιότητες. Περηφανεύομαι στους φίλους μου για όνειρα και σχέδια εκτελεσμένα, για έργα που έβαλα μπροστά και τελικά ολοκλήρωσα ― υποσχέσεις που υπόσχονται συνέπεια, που προδιαγράφουν το μέλλον. Τακτοποιώντας φωτογραφίες και αναμνήσεις, συνειδητοποιώ ότι πλάι στη ζωή αυτή τρέχει και μια άλλη ζωή, πιο μυστική, πιο σιωπηλή, αλλά εξίσου σημαντική και ωραία ― η ζωή των ανεκτέλεστων έργων, των ανεκπλήρωτων πόθων και των χαμένων ονείρων, υποσχέσεις που υποσχέθηκαν εκπλήρωση μα κάπου στον πηγαιμό ξεστράτισαν: λόγια που θέλησα μα δεν πρόλαβα να πω, βιβλία που άρχισα αλλά δεν ολοκλήρωσα, ένα αντίο που ποτέ δεν είπα, μια τελευταία αγκαλιά ή ένα φιλί που έμειναν μετέωρα. Το βιογραφικό των ανεκτέλεστων έργων απλώνεται σαν ίσκιος μπροστά από τους ίσκιους, μπροστά από το φως που ρίχνουν στο κατόπι του τα εκτελεσμένα έργα και τα εκπληρωμένα όνειρα ― ίσκιος που σμίγει με τους ίσκιους, απομεινάρια ενός χρόνου που περνά και θέλησε, μα δε πρόλαβε, να ζήσει το μέλλον.
*νσ
** εικόνα: Αλεξάνδρα Βαλιζέφσκα, Cellulitis, 2009, ΕΜΣΤ (μόνιμη συλλογή).