Το podcast του Νίκου Μπακουνάκη για τον Μισέλ Ουελμπέκ ή πώς να λες παπαριές δίχως να κουνιέται φύλλο

Το podcast του Νίκου Μπακουνάκη για τον Μισέλ Ουελμπέκ ή πώς να λες παπαριές δίχως να κουνιέται φύλλο

Στον Φωκά

Πολυβραβευμένοι πλην όμως αστοιχείωτοι, διαβασμένοι αλλά στην πραγματικότητα αδιάβαστοι ―πιστοί υπηρέτες του δόγματος «η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο»― σκανδαλίζονται και πιθανότατα γελούν με λέξεις που αφορούν τα γεννητικά μας όργανα· η «ψωλή», το «μουνί», η περιγραφή ενός γαμησιού δίχως δισταγμούς κι απαγορεύσεις είναι αρκετά για να καταταχτεί με συνοπτικές διαδικασίες ένας συγγραφέας στην Porn λογοτεχνία. Ερωτικά υποσιτισμένοι μάλλον οι ίδιοι επειγόντως αναζητούν και βρίσκουν τελικά πρόσφορο το έδαφος, ώστε να ξεστομίσουν τέτοιες παπαριές μετουσιώνοντας εκεί ―στις παπαριές― τη δική τους έλλειψη, τη δική τους ανημπόρια. Βουτηγμένοι στον πολτό της σεμνοτυφίας τους ξεχνούν ―και πώς να το θυμούνται άλλωστε;― να διαχωρίσουν το πορνό από τον έρωτα, το πορνό από τη σεξουαλικότητα· δεν αντιλαμβάνονται ότι ο έρωτας δεν έχει σε τίποτα να κάνει με πορνό, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με δεδομένες πλοκές στη γραμμή του «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώστε», ξεχνούν, ή, μάλλον θέλουν να ξεχάσουν ότι ο έρωτας προϋποθέτει το μυστήριο, ενέχει τη διακινδύνευση, καταλύει τα όρια και τις απαγορεύσεις, διεκδικεί τη σαγήνη, δεν υποτάσσεται στην υπερθεατότητα ενός εμπορεύματος προς θέαση ― αυτό είναι το πορνό, αυτό είναι το νεκρό σεξ, εχθρός του έρωτα, εχθρός της σεξουαλικότητας. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που ταυτίζουν τον ερωτισμό και τη σεξουαλικότητα με το πορνό, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι εκφέρουν λόγους για την τέχνη, μιλούν για τέχνη δίχως να έχουν ιδέα για τέχνη, και, απευθυνόμενοι στο ευρύ κοινό, αποφαίνονται για καλλιτεχνικά έργα δίχως να έχουν ιδέα από καλλιτεχνικά έργα, απλουστεύουν και υπεραπλουστεύουν μπας και ανεβεί η ακροαματικότητα των podcast ξεχνώντας ότι η λογοτεχνία είναι κάτι περισσότερο από ένα μετρήσιμο μέγεθος ανεπίδεκτο γενικεύσεων και επιπόλαιων κρίσεων.

Έμφορτος με αυτά τα συμπλέγματα στα podcast που επιμελείται για χάρη της Lifo ο Νίκος Μπακουνάκης κατατάσσει τον Μισέλ Ουελμπέκ στην Porn λογοτεχνία ― και προφανώς δεν είναι ο πρώτος που το κάνει, κάπου τ’ άκουσε, κάτι διάβασε, ποιος ξέρει…; Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι όποια παπαριά ακούμε την αναπαράγουμε κιόλας. Έχει διαβάσει άραγε ο Μπακουνάκης έστω και ένα βιβλίο του Ουελμπέκ; Και αν ναι, αυτό ήταν που κατάλαβε; Το διασταύρωσε άραγε και μ’ άλλα έργα του Ουελμπέκ καταλήγοντας ότι πρόκειται για Porn λογοτεχνία; Ίσως ναι, ίσως και όχι, σε κάθε περίπτωση, ο Νίκος Μπακουνάκης και οι συν αυτώ μοιάζουν εντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν ότι πίσω από ένα άγριο, ωμό γαμήσι, πίσω από τις παρτούζες, τα γλειφομούνια και τις πίπες ―πίσω, ή και μαζί με όλα αυτά― υπάρχει το ψυχορράγημα κάποιων ανθρώπων, κάποιων ανθρώπων λυσσασμένων για αγάπη, παθιασμένων για έρωτα, πλήρως παραδομένων στην αναζήτηση του Άλλου. Ένα τέτοιο έργο αφιερωμένου εξ ολοκλήρου στην αναζήτηση της αγάπης ―της αγάπης ιδωμένης όχι ως πορνό αλλά ως της μόνη ικανής δύναμης να καταστήσει εφικτή την εμπειρία του Άλλου μέσα στην ετερότητά του― ένα τέτοιο έργο δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το απονεκρωμένο περιβάλλον μιας Porn λογοτεχνίας ― αντιθέτως, στο περιεχόμενό του πλησιάζει τη σπαρακτική αφιέρωση του Αντρέ Γκορζ στο γράμμα του στη Ντορίν:

«Σ’ εσένα την Κέι που, δίνοντάς μου Εσένα, μου έδωσες Εμένα».

ΝΣ

Author

Οι φίλοι μου σαλιγκραφείς συχνά μου λένε ότι μοιάζω με γυναίκα· θα 'λεγα ότι βρίσκω ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή την αοριστία. Ο σκύλος μου απ' την άλλη, με κοροϊδεύει ότι είμαι αδέξιος και ενίοτε κοινωνικά απροσάρμοστος. Ίσως, γι' αυτό και όταν μιλάω κουνάω γρήγορα τα χέρια μου χτυπώντας καταλάθος τους διπλανούς μου. Η ευθύνη μου ως σαλιγκραφέας συνοψίζεται στο να λέω ψέμματα και να βάζω άνω τελείες· η άνω τελεία συμπυκνώνει την ποιητική μου θεωρία. Απ' την άλλη μισώ τα greeklish και τα μηχανάκια, ιδίως δε, όταν αυτά με προσπερνάνε από δεξιά. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι η αγαπημένη μου.-