Επικοινωνία
Ακολουθήστε μας στα social media:
Προτάσεις συνεργασίας στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
Φόρμα Επικοινωνίας
Το Σαλιγκάρι κλείνει σήμερα τα 10 του χρόνια 🐌
Μέχρι να βρούμε τα λόγια να περιγράψουμε πώς νιώθουμε, ένα «ευχαριστώ» απ' την καρδιά μας για την αγάπη και τη στήριξη
🧡
Η ομάδα του Σαλιγκαριού,
η Αναστασία, ο Διγ., ο ΝΣ, ο πρίγκιψ κρίνος, η Σόφι λάιζ & ο Φωκάς
Τα παλιά μέλη,
η Ειρήνη, το κάπα μικρό & η
Τζένη la Revolución
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Σάββατο 17 Μάϊου 2025
Παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματος «Little Travels»
*στιγμιότυπα από την εκδήλωση του Σαββάτου 📷<3
*υπενθύμιση για αύριο 17/05
_______________________________________________________________________
Παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματος «Little Travels»
Πληροφορίες για την εκδήλωση εδώ: fb.me/e/7mhrgGZHv
Όταν μια νύχτα ολόκληρη
σου δίνεται
δεν την ρωτάς ποτέ
τι ώρα είναι.
*Γιάννης Βαρβέρης, «Το Ηλιακό Ρολόι»: Ο κύριος Φογκ, Αθήνα, Ύψιλον, 1993.
// Ανάσταση //
Σιχαινόταν τα ταξίδια. Ακόμη περισσότερο σιχαινόταν τα ταξίδια την περίοδο των γιορτών. Παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, Καθαρά Δευτέρα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, εθνικές επετείους, στριμωγμένος στα πίσω καθίσματα, με κοντά παντελονάκια ή μάλλινα, χειροποίητα πουλόβερ να του γρατζουνούν το δέρμα, μετρούσε πόσα κόκκινα, κίτρινα, άσπρα και μπλε αυτοκίνητα διέσχιζαν τους δρόμους. Μετά τα είκοσι κεράκια στην τούρτα, κολλημένος πίσω από το τιμόνι του οδηγού για ώρες, να τεντώνει και να σφίγγει τα δάχτυλα των χεριών του, καταπίνοντας αμάσητες εκατοντάδες βρισιές που ήθελε να ξεστομίσει καθώς πάταγε γκάζι-φρένο στο ποτάμι των αυτοκινήτων πριν και μετά από τα διόδια. Τη μέρα της εκάστοτε γιορτής έπαιρνε θέση γύρω από το υπερφορτωμένο τραπέζι, προσπαθούσε να υπολογίσει πόσες θερμίδες θα λάμβανε σε κάθε μπουκιά και πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να τρέξει στο διάδρομο του γυμναστηρίου για να τις κάψει, κλαρίνα, τσαμπούνες, ούτια και βιολιά του τρυπούσαν τα αυτιά μαζί με έναν ορυμαγδό από κλασικές-εικονογραφημένες ατάκες που εκσφενδονίζονταν κατά ριπάς από τα μπουκωμένα στόματα θείων και ξαδέλφων. Φάε λίγο, σαν το σκήνωμα του Όσιου Ονούφριου έγινες, πες στην ξαδέρφη σου να το ράψει, έβαλε τουλάχιστον πέντε κιλά από πέρσι, τι τα θες δύο σκυλιά σε ένα δυάρι, σε λίγο δεν θα χωράς από τη βρώμα τους, γιατί δεν έχεις παντρευτεί ακόμα, μια ζωή λογιστής θα είσαι, πώς και δεν αλλάζεις γραφείο για να παίρνεις καλύτερο μισθό, δεν πιστεύω να έκανες εμβόλιο και να σου έβαλαν το τσιπάκι, να τους προσέχεις του ιλουμινάτι, είναι παμπόνηροι, τι θα γίνει πια με όλους αυτούς τους λάθρο, στο τέλος θα γκρεμίσουν όλες τις εκκλησίες για να τις κάνουνε τζαμιά, έλεος αυτοί οι γκέι, πόσα δικαιώματα θέλουν ακόμα, είχαμε και εδώ στο χωριό τέτοιους στην εποχή μου, τους έριχναν ένα ξεγυρισμένο βρωμόξυλο και τους διαολόστελναν, εκείνες ήταν εποχές, κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα, αχ ρε Γιώργο Παπαδόπουλε, έφυγες νωρίς. [...]
*Δαμιανός Αγραβαράς
**εικόνα: José Orozco, The Franciscan, λιθογραφία, 1929.
saligari.net/peza/anastasi/
// Φραγή //
Πρώτα ξεφορτώθηκα το σμάρτφον. Αυτό ήταν το πιο εύκολο. Ούτως ή άλλως, βαριά βαριά δυο χρόνια το ’χα. Ποτέ του δε με βόλεψε, ποτέ του δε με χώνεψε ούτε με ευκόλυνε ιδιαιτέρως. Έπειτα, το ασύρματο φορητό τηλέφωνο του σταθερού. Ένα πανασόνικ της κακιάς ώρας, φριχτά πολυκαιρισμένο, τελευταία το δύο και το εφτά δεν πατιόνταν για το είπεν ο θεός. Εκτός από τη μητέρα μου που το αντιλήφθηκε από τη δεύτερη μέρα, κανένας άλλος δεν το παρατήρησε. Σε κείνη προφασίστηκα κλοπή για το κινητό και τεχνική βλάβη λόγω εγκατάστασης οπτικών ινών για το σταθερό. Αγόρασα μια τηλεκάρτα και της τηλεφωνούσα κάθε δεύτερο απόγευμα για να μιλήσουμε για τον καιρό που δε λέει να στρώσει και για τη διατριβή μου που μοιάζει με τον καιρό. Υποθέτω πως όποιος με καλούσε μετά την εξόντωση των συσκευών, πρέπει να άκουγε ένα ηχογραφημένο μήνυμα που με έχριζε συνδρομητή και έστελνε απατηλά μηνύματα προσωρινότητας χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «πιθανόν», «απενεργοποιημένο», «αφήστε μήνυμα» και δεν ξέρω και γω τι άλλο.
Αυτό το σύντομο σημείωμα, όπως άλλωστε και το προηγούμενο, δεν είναι λογοτεχνία. Η λογοτεχνία είναι για τους αργόσχολους ή τους ψωνισμένους κι εγώ ευτυχώς δεν είμαι τίποτα από τα δύο.
Σκέφτηκα απλώς ότι θα ήταν ευγενικό εκ μέρους μου να ενημερώσω ότι η ζωή χωρίς τηλέφωνα είναι μαγική. Αυτά. Όταν ξαναβρώ ελεύθερο κομπιούτερ στο ίντερνετ καφέ, θα επανέλθω.
Διγ.
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Σάββατο 17 Μάϊου 2025
Παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματος «Little Travels»
Η Wera Wieruszka Kidżeski είναι καινούργια φίλη του Σαλιγκαριού 🐌
Τη γνωρίζουμε ως συνθέτρια & μουσικό αλλά αγαπάει πολύ και τη φωτογραφία 📸
Αυτό το Σάββατο στις 20:00 θα έχουμε τη χαρά να ανοίξουμε τον χώρο μας για την παρουσίαση του φωτογραφικού της λευκώματος «Little Travels» 🛞
Στο συντονισμό η αγαπημένη μας Eleftheria Theodorou
Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση εδώ: fb.me/e/7mhrgGZHv
«Συγγραφέας. Για πολύ καιρό δίσταζε να αυτοπροσδιορίζεται έτσι, αλλά ζει μέσα στις λέξεις και κατάφερε να ζει απ’αυτές, όχι τόσο άνετα όσο θα ήθελε, αλλά πολύ καλύτερα απ’οσο φοβόταν.
Ο Ιβ είναι συγγραφέας, γιατί δεν θα μπορούσε να γράψει χωρίς να ντρέπεται: «ατέλειωτη αγάπη», «βλέμμα που μαστιγώνει» ή «τρελά ερωτευμένος». Κάπου κάπου, του ξεφεύγουν κάτι «βλέφαρα που τα βάραινε η νύστα», «περνάει μέσα από τη ζωή», «μουτζούρωσε ένα χαρτί». Οταν προσέχει το κλισέ μετά την έκδοση του βιβλίου, χτυπάει το κεφάλι του. Επίσης βάζει συχνά άχρηστα κόμματα, που μετά τα εξοντώνει ανελέητα. Έχει διαβάσει πολύ για να μην ξέρει ότι το να γράφεις καλά σημαίνει το να γράφεις άσχημα, όπως έλεγε ο άλλος. Θέλει κάθε φράση να του κρύβεται, να τον εκπλήσσει, και αυτή η έκπληξη να μην ατονεί ποτέ.»
* Ερβέ Λε Τελιέ, Αρκετά μιλήσαμε για αγάπη, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Αθήνα, Opera, 2011.
| Isaac W. Sprague, the ‘Living Skeleton’, 1860s |
Ο Isaac W. Sprague ήταν 1.63 ύψος αλλά ως έφηβος ζύγιζε μόνο 25 κιλά. Για να καταφέρει να ζήσει, εντάχθηκε στην ομάδα του τσίρκου P.T. Barnum και γι δεκατίες εμφανιζόταν ως ο «Ζωντανός Σκελετός». Πέντε χρόνια πριν πεθάνει, ο Sprague πούλησε το σώμα του στην Ιατρική Σχολή του Χαρβαρντ.
* από την περιοδική έκθεση «The New Art: American Photography, 1839-1910», στο Metropolitan Museum of Art.
[...]Μιλώντας ανοιχτά για κάποιες μεθωριακές γραμμές που χωρίζουν Εμάς από τους Άλλους, ίσως φανούμε πιο έτοιμοι να αναγνωρίσουμε τους ξένους στον εαυτό μας και τον εαυτό μας στους ξένους.
*Richard Kearny. Ξένοι, θεοί και τέρατα.
Ίνδικτος (2006) ,σελ.54
