Αθήνα,
09.07.2022
Πάνω από τις στέγες των σπιτιών θ’ αρχίσει ν’ ανεβαίνει το φεγγάρι. Εσύ, κάτω από την κεραία της τηλεόρασης θα πασχίζεις να πιάσεις σήμα για τον αγώνα. Η ιουλιάτικη ζέστη μόνο θα μας κάνει παρέα. Εγώ θα κάθομαι δίπλα στην ταράτσα και θα σε κοιτώ. Θα σε βλέπω να παιδεύεσαι και θα γελώ μ’ ένα ποτήρι αναψυκτικό και δυόσμο στο χέρι.
Και τα βράδια ―κάποια βράδια, δηλαδή― που δεν θα σε παίρνει ο ύπνος, θα σου διαβάζω τα λόγια από τα θεατρικά που μου αρέσουν. Κι από όλους τους στίχους θα διαλέξω τους καλύτερους.
Και θα σου παίξω όλους τους ρόλους που δεν θα παίξω ποτέ, γιατί θα τους έχω κρατήσει μόνο για εσένα.
Κι ύστερα, τ’ απογεύματα εκείνα που θα γυρνώ ξεθεωμένη από τη δουλειά, εσύ θα κάθεσαι στο κρεβάτι κι εγώ στο πάτωμα του δωματίου. Θα γέρνω το κεφάλι μου στα γόνατά σου και θα κλαίω. Θα κλαίω και θα σου λέω πως ίσως κουράστηκα. Κι εσύ θα μου χαϊδεύεις τα μαλλιά για να με πάρειο ύπνος.
Ελλίντα
*εικόνα: Pang Xunqin (1906-1985), Girl on the couch.