Σε ένα ψιλόλιγνο δωμάτιο, κρεμαστή λάμπα σκέτη, μονό ξύλινο κρεβάτι, διπλή δίφυλλη ντουλάπα, ξύλινο πάτωμα, ξύλινο κομοδίνο με μαρμάρινη επιφάνεια, ξύλινος καθρέφτης με μαρμάρινο νιπτηράκι, τρία πλακάκια μεταξύ τους, ξύλινο τραπέζι, σήκωσα το μουσαμά είναι σιέλ ασορτί με το παράθυρο, το παράθυρο με την καμάρα, με το που μπήκα άκουσα το κύμα ούτε ανεμιστήρα δεν έβαλα να μη μπερδευτούν οι ήχοι. Εδώ απολαμβάνεις τη ζέστη με διαλείμματα οριακής δροσιάς, το ερκοντίσιον θα διέλυε την ατμόσφαιρα.
Θέρως. Καταλάθος ωμέγα.
Όπως θα έπρεπε να είναι το θέρως.
Με τζιτζίκια στη διαπασών την ημέρα, με κύμα το βράδυ.Ίσως με ωμέγα.
Με τη φυσική ζέστη. Γυμνή στο μονό μου κρεβάτι ώρα 13.21 κανένα πρόγραμμα. Κανένα πρέπει να πάμε για μπάνιο, κανένα πρέπει να πάω για μπάνιο. Κανένα πρέπει να πάω βόλτα. Ό,τι μου ‘ρθει. Ό,τι φέρει η στιγμή. Σταμάτησαν λίγο τα τζιτζίκια.
Δάφνη Καραγιάννη
