οι παραθεριστές

Μετά τη στροφή.
Εισπνοή. Ανάσα ρίγανης.
Εκπνοή. Ένα βουητό μέλισσες

Ο δρόμος που βγάζει σε παραλία με καταπράσινη ακτή. Λιγοστοί
παραθεριστές που κατεβαίνουν αργά το χωματόδρομο. Χρώματα
παντού. Μια κουλούρα κόκκινη με φόντο το γαλάζιο του ουρανού ή
της θάλασσας. Δίπλα μια κουλούρα πράσινη με το ίδιο φόντο. Το
βουητό των μελισσών κόπασε για να αρχίσει το βουητό των
ανθρώπων. Γέλιο μικρού παιδιού ανάκατο με λέξεις όπως νερό, να
παίξουμε, ψαράκι… Ο ορίζοντας καθαρός κι απέναντι αχνοφαίνονται
κομμάτια γης, κάποιο νησί παραπονεμένο να μας αγναντεύει ή η
απέναντι ηπειρωτική χώρα ανεξερεύνητη όλο περηφάνια περιμένει να
την ανακαλύψουμε. Εμείς αμίλητοι παρατηρούμε τα πάντα γύρω.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μεγαλώνοντας ζούμε μονάχα λίγες στιγμές
ξεγνοιασιάς και ηρεμίας. Σα να μην μας αξίζει το παραπάνω, σα να
δυσκολεύουμε τις ζωές μας, σα να ξεχνάμε ότι υπήρξαμε παιδιά.
Έφτασε το σούρουπο και εμείς ακόμα εκεί. Δε θυμάμαι το όνομα
εκείνης της παραλίας. Θυμάμαι όμως τα μάτια σου να διασχίζουν τον
ορίζοντα, τα βλέμματα που σκόνταφταν πότε πάνω στο ροζ ανάχωμα,
πότε στο στρογγυλοπρόσωπο φεγγάρι. Γυρνάς και κάτι με ρωτάς
χαμογελώντας. Δεν σε ακούω. Τα κύματα σπάνε τις λέξεις μία μία
μπροστά στα πόδια μας. Δε θυμάμαι το όνομα της παραλίας. Το
φεγγάρι μου θυμίζει κάποιον από τα παλιά. Ίσως και εσένα. Όλοι
έχουν φύγει, η παραλία ερήμωσε. Μας έχουν πια ξεχάσει.
Εμείς εκεί, να μετράμε άστρα και κύματα. Δε θυμάμαι το όνομα της
παραλίας και το όνομά σου το έχω πια ξεχάσει.

                          Δε θυμάσαι.

                Όταν ήμασταν παιδιά θυμόμασταν…

 

*Κλεοπάτρα Γαρεφαλάκη

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Λικέρ Μπανάνα

Για το επόμενο δίωρο ο καθένας θα κοιτάει αμήχανα...

Το άξιον Nestea

ΣΚΗΝΗ ΕΞΩΤ. ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΜΕΣΗΜΕΡΙ Πανοραμικό πλάνο της οδού Σταδίου από...

Επετειακότητα και τέχνη

του Μιχάλη Κατσιγιάννη mixaliskatsimm@gmail.com Στην τωρινή πραγματικότητα (και μάλλον όχι μόνο)...

Γιώργος Ματαλιωτάκης, Τρία Ποιήματα

ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ Οι λύκοι μπήκαν στο σπίτι. Ήχοι από σπασμένα πιάτα στην...