Τα όνειρά μου κατοικούν
Άνθρωποι που δεν γνώρισα ποτέ
Ή άνθρωποι που έζησα μαζί τους
Πολύ λίγο.
Αγαπητή Azusa,
Το φευγαλέο βράδυ στην οδό Þingholtsstræti είναι για μένα ανολοκλήρωτο, αδικαίωτο. Θα ήθελα να σε είχα ρωτήσει τι ώρα σχολούσες από τη δουλειά. Θα πηγαίναμε μια βόλτα στη λίμνη Tjörnin τυλιγμένοι απ’ την αιώνια μέρα της θερινής Ισλανδίας. Το επόμενο πρωί θα φορτώναμε το αμάξι με όλα τα απαραίτητα και θα γυρεύαμε την πύλη για την Άσγκαρντ, μέσα στα κύματα του ωκεανού, ίσως, ή στα πύρινα υπόγεια του Vatnajökull.
Η πατρίδα μου
Είναι ο χώρος που ανοίγει
Η διαρκής αναβολή σου.
Η ταύτισή μας, η εκπλήρωση,
μόνο μ’ εγκαταλείπει στην εμμένεια.
Αγαπητή Η.,
Πόσες φορές απολογήθηκα για εκείνο το ατυχές βράδυ; Ελπίζω να μη σε κούρασα. Οφείλει κανείς να είναι διακριτικός στην έκφρασή του. Στολίζει, έτσι, με τη συμπεριφορά του, την ομορφιά που απλόχερα μας δωρίζει ο κόσμος, όπως εκείνες τις μέρες στη Villanova. Μα, εάν αισθάνεται άδειος κανείς, εκφράζεται με την υπερβολή του. Θυμάμαι το καταλανικό φεγγάρι, την καλοκαιρινή δροσιά, τη Βαρκελώνη να υπονοείται στην απόσταση, σαν κάθε υπόσχεση που περιμένει. Θυμάμαι κι ένα μέλλον που κοιτάει πίσω του, παρακολουθεί τις διαφορετικές τροχιές των ανθρώπων, αγωνιά για τη γέννησή του. Τα παπούτσια σου διασχίζουν γρήγορα την Charing Cross rd προς τη Leicester square. Από μια μικρή ξύλινη γέφυρα κοιτάζω το πρόσωπό μου στη λίμνη του Regent’s Park. Σε λίγη ώρα προβάλλεται μια ταινία που και οι δυο θα θέλαμε να δούμε.
Όταν λέω «εσύ»
Το καθαρό κενό
Αντανακλά έν’ ανορθόγραφο «είσαι». Μες στην επίκλησή σου υπάρχω.
Όχι αντικείμενο∙
Μορφή της προσευχής μου, είσαι.
Του Δημήτρη Βαρδαβά
Φωτογραφία: Όψη του Ρέικιαβικ από την την κορυφή της λουθηρανικής εκκλησίας Hallgrímskirkja, της Jingheng Zhang.