Πόλη πιο ωραία και απ’ Άνοιξης το πιο ωραίο κρίνο,
στου Άγιου Μάρκου, του σεμνού και του αγνού προστάτη,
μπρος στην πλατεία με δέχεται το αίσθημα εκείνο
που με ριγίζει σύσσωμο και μου σέρνει το μάτι!
Μέσα στον οίκο των Δουκών, το θρυλικό παλάτι,
έργα κοσμούν τις σάλες του σαν και του Βιντσεντίνο,
μα από πίσω μ’ οδηγεί κρυφό ένα μονοπάτι
στη Γέφυρα των Στεναγμών, μα εκεί άλλο δεν θα μείνω.
Απ’ την Ριάλτο προτιμώ να πνίξω τις ρουτίνες
στο Μέγα το Κανάλι σου. Ακούω επ’ αλαλία
τους γονδολιέρους που ηχούν γλυκά σαν τις Σειρήνες.
Και ίσως τρόπος για να στο πω άλλος να μην υπάρχει
απ’ το να υμνήσω επωδικά τα θεία σου μεγαλεία
και τη λαμπρή τη δόξα σου σε φόρμα του Πετράρχη.
*Αλέξανδρος Δεδιλιάρης