Τα δέντρα στην Αθήνα ρίχνουν τα φύλλα τους μετά την Πρωτοχρονιά.
Μπορείς να το πεις ποιητική εισβολή του φθινόπωρου στον χειμώνα.
Βγαίνεις ένα βράδυ να πάρεις το αυτοκίνητο σου, ψηλά στη Μασσαλίας,
και το βρίσκεις καλυμμένο με νεκρά κίτρινα φύλλα,
με φέτες χρώματος απαλά αφημένες στο σκονισμένο μέταλλο,
έτσι που κάνουν για μια στιγμή την άψυχη μηχανή να μοιάσει
με ήμερο κατοικίδιο που κοιμάται βαθιά.
Γύρω ανάβουν ακόμα ξεχασμένα αστέρια των Χριστουγέννων
και πεθαίνουν έλατα στα πεζοδρόμια
(πόσο βαριούνται να τα μαζεύουν και τα δύο οι υπάλληλοι των Δήμων).
Ίσως αυθόρμητα κοιτάξεις το ρολόι σου ή το κινητό σου
για να δεις ξανά «πόσο έχουμε σήμερα»,
για να βεβαιωθείς ότι ο χρόνος κυλάει κανονικά,
ότι δεν απορρυθμίστηκαν οι μήνες και οι εποχές.
Και κάπου μέσα σου εντέλει θα χαμογελάσεις,
λίγο ένοχα, λίγο παθητικά:
τουλάχιστον επαναστατούν τα δέντρα,
κάτι είναι και αυτό.
*γ.π.