Όταν βλέπω τον Τραμπ να τσακώνεται με καθηγητές και πρυτάνεις πανεπιστημίων, ή reels με τον Τσάρλι Κερκ να μιλά για την απάτη των πανεπιστημιακών πτυχίων που απομακρύνουν από την πραγματική ζωή της αγοράς και της εργασίας ― αναρωτιέμαι (αντιστεκόμενος στον πειρασμό να κατεβάζω καντήλια) σε τι εύφορο έδαφος πατάνε και λένε ό,τι λένε. Ότι τελικά για την υποτίμηση της γνώσης, ίσως να μην φταίνε μόνο οι Τραμπ, αλλά και η ίδια η γνώση που έγινε ασήκωτη. Ρίχνω π.χ. μια ματιά στα δικά μου χωράφια και σκέφτομαι ― πόση γνώση προϋποθέτει σήμερα για να διαβάσεις ένα φιλολογικό ή φιλοσοφικό δοκίμιο. Πλάι στα κείμενα των Ντελέζ και Ντεριντά, βάζω τον Μονταίν και τον Πασκάλ. Για να καταλάβεις τους πρώτους θες διδακτορικό στη φιλοσοφία· με τους δεύτερους τα βγάζει πέρα και μια έφηβη. Πάω σε συνέδρια λογοτεχνίας και ακούω κάτι λόγια ελληνικά ξεχασμένα από τον Θεό, κάτι λατινικές εκφράσεις που αναρωτιέμαι αν αυτός που μιλάει μένει εδώ μαζί μας ή είναι ο Κικέρωνας και ζει στην αρχαία Ρώμη. Και τότε καταλαβαίνω αυτό που πολλοί λένε ότι η «αισθητική είναι ηθική», ότι τα πάντα στη ζωή είναι θέμα ύφους ― από την τέχνη και την πολιτική μέχρι τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Και ότι απευθυνόμενοι στους λίγους, θα μας την πέφτουν οι πολλοί· απευθυνόμενοι στους πολλούς, όλο και κάποιον θα τσιμπήσουμε και θα τον κάνουμε δικό μας.
*νσ