Εσύ
πού θα πας
τώρα που τελειώνει το οξυγόνο;
Διγ.
... περισσότεραλιγότερα
[Για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο]
Αναλογίζομαι στου Αυγούστου τη γλυκάδα
(καθώς κατάπινα την έβδομή μου μπύρα)
Τον έρωτά μας∙ ξυνισμένη βυσσινάδα
Μια απόφαση που ίσως ποτέ δεν πήρα.
Κι όπως σφουγγίζουν τα τσιγάρα όλα τα σάλια μου
Και στα όνειρά μου πολεμάω τα πεπραγμένα
Στον Χριστιανόπουλο απευθύνω ευθύς τα χάλια μου
Που σήμερα έφυγε και μ' άφησε με 'σένα.
Ο ποιητής στον έρωτά μας κάνει ύπτιο
Όσο ριμάρει, όταν βρίζει ή σιωπά
Κι αν τα στιχάκια του γκουγκλάρεις στο διαδίκτυο
Τότε θυμήσου ποιους εντάσσει στα σκατά.
*σόφι.λ, Αύγουστος 2020
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
20.03.1931 - 11.08.2020
... περισσότεραλιγότερα
// Σιωπή //
ηδονή χωρίς αφήγηση δεν είναι ηδονή
γι’ αυτό
ν’ ανέβουν στον φάρο
να δουν το ηλιοβασίλεμα
πίνουν πολλά τσιγάρα και στεγνώνει το στόμα τους
ξεροβήχουν
καθαρίζουν τον λαιμό
ετοιμάζουν τις λέξεις
ψίχα στη σάρκα του βουνού
τις παίρνει ο άνεμος και τις σκορπάει
βουτάνε να τις πιάσουν
σιωπή—
εκείνη
βυθίζει τα πόδια της
στον πάτο της μοναξιάς του
εκεί που
μία μαύρη
ρυτιδιασμένη θάλασσα
σκούζει και πάλλεται σαν καυλωμένη γάτα
Φωκάς
*το «κλικ» της Νατάσας
... περισσότεραλιγότερα
// Συμφωνητικά //
«Ναι, αλλά πρέπει να γίνει ένα συμφωνητικό, να τα λέει όλ’ αυτά γραπτά. Σε περίπτωση θανάτου…, σε περίπτωση που μπεις στο νοσοκομείο…, σε περίπτωση που με κερατώσεις…» ωρυόταν στο τηλέφωνο καταμεσής του δρόμου. Τι απ’ όλα να προτιμούσε ο άλλος; Να πεθάνει, να μπει στο νοσοκομείο ή να την κερατώσει; Η κυρία ήταν εν εξάλλω, ο τύπος δεν θα της το κάνει ποτέ το συμφωνητικό, θα την τσιτσιρίσει όσο δεν πάει, ώσπου να την αναγκάσει να τον δηλητηριάσει με τουμποφλό στα γεμιστά· να πάει αυτή φυλακή, αυτός στα θυμαράκια και το συμφωνητικό στο διάολο.
Παρόλο που κόντευε τα πενήντα αποδείχτηκε τελείως άσχετη στα της ζωής. Μπορεί βέβαια να ’χε κάποτε καεί με τον χυλό αλλά θα ’πρεπε να γνωρίζει πως τα συμφωνητικά, άπαξ και γίνουν, μετρά αντίστροφα ο χρόνος για να παραβιαστούν, είτε έχουνε συνταχτεί γραπτώς και νομοτύπως, είτε προφορικά με όρκους και συνθήκες. Μπαίνει ο διάολος μέσα σου και δεν μπορείς να ησυχάσεις, αν δεν πουλήσεις εκείνο το χωράφι που της κληρονόμησες «σε περίπτωση θανάτου». «Από δω και πέρα θα ’χουμε αποκλειστική σχέση, ε αγάπη μου;», συμφωνούν –μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια– τα ζευγάρια, μόλις βαρεθούν ο ένας τον άλλον και διακαώς επιθυμούν να ξεπορτίσουν.
Τα συμφωνητικά είναι για πέταμα. Ό,τι λέγεται εξατμίζεται και στρέφεται εναντίον του εαυτού του αυτοστιγμεί, σαν επιθετικό αυτοάνοσο. Τα μόνα που συντονίζουν τους ανθρώπους είναι τα άρρητα, όσα δε λέγονται και δε γράφονται. Μόνο εκείνα που σκέφτεσαι, νιώθεις να σε καίνε σύγκορμη, κοχλάζουν μέσα σου ανεξέλεγκτα, μα δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις τις λέξεις. Όλ’ αυτά σωρεύονται στα μάτια.
Σαν εκείνη τη νύχτα, ανάμεσα στο νιπτήρα και τη λεκάνη, που μ’ αυτά τα κατακόκκινα μεγάλα μάτια, χωρίς να πούμε μισή λέξη, κάναμε βαθιές συζητήσεις κι ήταν ήδη όλα προδιαγεγραμμένα, οριστικά συμφωνημένα. Θ’ αναλάμβανα στο εξής να σου αγοράζω νεκταρίνια, μέλι και γιαούρτια κι εσύ τσιγάρα, μπύρες και σαλάμι.
Διγ.
... περισσότεραλιγότερα
// Μια random Τρίτη //
Δεν φανταζόμουνα πως έχεις τόσα θέματα
που έκατσες κι είπες στο σκυλί μου τόσα ψέματα
ένα σκυλί που έχει νιώσει εγκατάλειψη
μόλις απέκτησε μια ακόμα προκατάληψη
ένα σκυλί που είχε φοβία με τους άντρες
τώρα γαβγίζει και στους underground ράπερς
κι έτσι στο άκυρο ξημέρωσε μια Τρίτη
κι έλιωσε η λύπη όλα τα έπιπλα στο σπίτι
μέχρι που πέσανε τα φύλλα της μονστέρας
της απουσίας όσο χώνευα το τέρας
και κάπως έτσι της γενιάς μου οι εικοσάρηδες
πήραν πτυχία και το ζουν σαν εξηντάρηδες
αν χρειαστεί πάνε και μόνοι διακοπές
καβατζωμένοι βιταμίνες κι αλοιφές
θα φτάσουν μέχρι τη Σρι Λάνκα ή την Κορέα
για μια κοπέλα που τους μύρισε ωραία
κι αν ναυαγήσει και αυτή τους η ιδέα
θα πάρουν ένα τραπεζάκι απ’ τα ΙΚΕΑ
κι αν πάει κουβά το τελευταίο όνειρό τους
θα φέρνει η wolt πάντα ζεστό το φαγητό τους
εγώ δεν τρώω μα μ’ αρέσει να τα βλέπω
κοιτώ την τρύπα και με νάζι μέσα πέφτω
μόνο που έπαψα ν’ ακούω μουσική
σαν να απέκτησα αλλεργία στη φωνή
και στις ταινίες, σκέψου, βάζω πλέον σίγαση
λες κι έχουν πάθει τα αφτιά μου κάποια ψύχωση
και μου ζητάνε τους δικούς μου μόνο στίχους
μαύρη σκιά και κάνω αντίθεση στους τοίχους
που πάει να πει πως όλα μοιάζουν κάπως γκρι
μια random Τρίτη, μία λύπη, ένα σκυλί.
*π. κρίνος
saligari.net/poihmata/mia-random-triti/
... περισσότεραλιγότερα
// Να βγει το καλοκαίρι //
Θα δυσκολευτεί ο ιστορικός του μέλλοντος να κατατάξει αυτό το καλοκαίρι. Δεν θα μιλάνε πολύ γι’ αυτό. Θα το αγνοούν, θα προτιμούν συνειδητά να παραβλέπουν πως υπήρξε το κομβικότερο. Θα κάνουν σα να ’ταν ένα της σειράς. Οι επόμενες γενιές θα νομίσουν ότι δεν έχασε κι η Βενετιά βελόνι το καλοκαίρι του ’24. Ξέρεις, δεν είναι ούτε λόγω των επετείων της δημοκρατίας στη Μεσόγειο, ούτε λόγω των Ολυμπιακών του Παρισιού, ούτε εξαιτίας της γεωμετρικής όξυνσης της κλιματικής κρίσης. Είναι γιατί όλοι ξαφνικά, ασυνεννόητα συνεννοημένοι, αποφάσισαν να μιλήσουν για τον έρωτα. Κυκλοφόρησαν περιοδικά που γράφουν «ΛΑΒ» και είναι ροζ και γράφουν σα μανιασμένες κι απελπισμένοι με σκοπό να μας καλουπώσουν και να μας υποδείξουν πώς είναι ο έρωτας και ποια είναι η φάση, και δώστου και ψαχουλεύουν, ξεψαχνίζουν και ξεπατικώνουν τον καημένο τον Μπαρτ και τη δύσμοιρη την Κάρσον. Επανεκδίδεται ο Χρήστος Βακαλόπουλος και γω νομίζω πως είσαι η Ρέα Φραντζή που, όμως αντί για την Πάτμο, σηκώνεσαι κάθε τρεις και λίγο και παίρνεις τα βουνά, γιατί τα νησιά έγιναν αβίωτα και η ηπειρωτική χώρα απέμεινε προσωρινά υπαρκτή. Έχουμε παγιδευτεί σε απιθανότητες κι εσύ γυρίζεις την ηπειρωτική χώρα κι αναζητάς δροσιά στη φύση, κάπου κοντά στα σύνορα με την Αλβανία ή σε τουρ στην Πελοπόννησο κι όλα αυτά επειδή τα νησιά έγιναν αβίωτα, πράγμα που ο Χρήστος Βακαλόπουλος ήξερε εδώ και τριάντα χρόνια. Μένω βιδωμένος στην Αθήνα και διαβάζω ανάποδα τα ροζ περιοδικά που διδάσκουν τη φάση και τον έρωτα με όλους αυτούς τους φαντεζί ορισμούς και την απέχθειά τους στις τελείες και στα κεφαλαία αρχικά. Δε γνωρίζουν πως η μόνη απόδειξη του έρωτα είναι οι ξαφνικές διαταραχές ύπνου. «Δεν αντέχω άλλο να είμαι με τρεις ώρες ύπνου». Κοιμάμαι λίγο αλλά βαριά. Επειδή ο ύπνος δεν με παίρνει όταν είμαι στο αριστερό πλευρό γιατί ακούω την καρδιά μου κι έτσι σου γυρνάω την πλάτη δήθεν για να μπορέσω ν’ αποκοιμηθώ, αλλά κοιμάμαι βαριά κι όταν σηκωθείς καταλαμβάνω την πλευρά σου και περιμένω να γυρίσεις, αφού καπνίσεις δύο απανωτά τσιγάρα, για να με πάρεις αγκαλιά και να ακούω την αναπνοή σου και να μη με νοιάζει πια από ποιο πλευρό κοιμάμαι και όλα αυτά δεν τα γνωρίζουν τα ροζ περιοδικά κι εσύ κι εγώ ξέρουμε πως όλοι αυτοί οι ψυχαναγκασμοί απολήγουν σε διαρκείς αϋπνίες και τα ροζ περιοδικά τον χαβά τους κι εμείς τον δικό μας.
Διγ.
... περισσότεραλιγότερα
// σαν να είμαστε δυο άτομα //
Παίζει σε λούπα διαρκώς το πρώτο βλέμμα σου
άνοιξες μια χαραμάδα να δω μέσα σου
κι ύστερα έσβησες ξανά όλα τα φώτα
είπες πολλά ας κοιμηθούμε τώρα σώπα
θα ρίξω μέσα στον χυμό μου πικραμύγδαλο
ν’ ακούσω πάλι τη φωνή σου σε αντίλαλο
στρώνω τραπέζι σαν να είμαστε δυο άτομα
κι όπως σερβίρω τα μισά πέφτουν στο πάτωμα
μα μου ταιριάζει πιο καλά αυτό το χάλι
πάλι μπερδεύτηκα και κύκλους κάνω πάλι
αναρωτιέμαι αν είσαι άνθρωπος ή φάντασμα
ή ένα πουλί που λοξοδρόμησε απ’ τ’ Άγραφα
συνδέω το ηχείο και πατάω να με θυμάσαι
βλέπω την ώρα και ελπίζω να κοιμάσαι
κοιτώ έναν άντρα που σου μοιάζει στην οθόνη
και νιώθω όλο μου το αίμα να σουρώνει
στρώνω κρεβάτι σαν να είμαστε δυο άτομα
μ’ απόψε λέω να κοιμηθώ καλλιά στο πάτωμα
να ενωθώ με τα πλακάκια και τη σκόνη
να μη με φτάνει απ’ το ταβάνι η αγχόνη.
*π. κρίνος
... περισσότεραλιγότερα
// προδοσία //
Σ' είδα ξανά σε διακοπών φωτογραφία
κι αν είχε τίτλο θα τη λέγαν προδοσία
σ' ένα σονέτο παιδικό που σου 'χα γράψει
ζει κάτι που ένιωσα και το 'χω πια διαγράψει
κι αν είχα χρόνο την ποινή μου να εκτίσω
θα 'πλεκα σάβανο να έρθω να σε ντύσω
αν είχα θείο ή πατέρα δικηγόρο
απ' την μπουτίκ «αφοί Ξηρού» θα 'στελνα δώρο
στον πρώτο γάμο ή στο πρώτο το παιδί σου
νύχτες που σ' έφερνα στο σπίτι σου θυμήσου
αν δεν υπήρχες λες θα 'χα λιποθυμήσει
ποια μηχανή να βρω τον χρόνο να γυρίσει
όσο θα ζω μου είχες πει θα σ' το χρωστώ
κοίτα πώς τα 'φερε η ζωή να σε μισώ
μα αντί να γίνω όπως εσύ ένα γουρούνι
παίρνω τη λάσπη σου και γράφω ένα τραγούδι.
π.κ.
saligari.net/poihmata/prodosia/
... περισσότεραλιγότερα
