Φωκάς

♦   Δεν σβήνω, όσο και να πίνω Και να χορταίνω ηδονή, μία ακόμη   Χάδια, αφήσανε στα μπράτσα μου σημάδια Φιλιά, που στον λαιμό μου τώρα πλέκουνε θηλιά   Λαγνεία, αντίδοτο πικρό για την ανία  Και τέρψη, πέπλο στιλπνό της...

Το πρόβλημα που έχουν οι άντρες με τις πουτάνες δεν είναι ηθικό, αλλά αισθητικό. Οι πουτάνες συνήθως είναι άσχημες. Η όμορφη, αποκαθαρμένη πουτάνα —η βίζιτα— έχει κύρος, αμείβεται καλά, πληροί όσο κανείς τα σημαίνοντα...

Ακονίζω το μυαλό μου με μεταφορές και ρίμεςαπό έξυπνα στιχάκια έχω δώδεκα ντουζίνεςπνεύμα χτίζω από ατσάλιδωδεκάωρα στα βιβλίαγια το νόημα της ζήσης δεν μου έμεινε απορίαΚαι κουνιέμαι πίσω-μπροςκαι κουνιέμαι μπροστά-πίσωπάνω στο παρκέ...

Το καλοκαίρι καταργούνται οι στηθόδεσμοι,ειν' απροσμέτρητη η χαρά του ερωτοδίφη,το καλοκαίρι που της σάρκας οι αναδασμοίμηρούς υπόσχονται, γλουτούς γλυκείς και στήθη,στων ακτημόνων τις ορέξεις που συνήθωςσβήνουν ανώφελα στης φαντασίας το βύθος.Το καλοκαίρι...

Χάνονται τα κωλόγατα Πηδούν από τον πέμπτο για να σμίξουν με τα ταίρια τους Μέσα στη νύχτα την πηχτή βγάζουν τα μάτια τους Ή κυνηγώντας κάποιο έντομο απρόσεκτα γλιστράνε από τα κάγκελα και πέφτουν πάνω σ' αμάξια, σε μπετά...

Μόνο να τελειώσω— Τι ζωή ειν' αυτή; Να παλέψω; Να σωθώ; Να τελειώσω Πάνω σου Μέσα σου Να σκορπιστώ Τι ζωή είναι αυτή; Μοιρασμένη; Μισή; Να κρυφτώ Που; Στο σώμα πονάει κανείς; Στη γλώσσα πάει πιο πέρα; Να τελειώσω μαζί σου Εγώ που σε έδιωξα Γυναίκα και άντρας Εσύ...

Σε όλους μας κάτι έχει δοθεί για να κάνουμε ποίηση ―είπα― σταμάτα να γράφεις για πράγματα μεγάλα την ώρα που τα μικρά σου προκαλούν τέτοια ντροπή. — Παίζουν με τα νεροπίστολα ακόμα, τα μεγάλα...