Μεσημέρι Πέμπτης, πρώτης Ιουλίου 2021. Ζέστη πηχτή κι αφόρητη στο κέντρο της Αθήνας. Αποπνιξία. Αναζητώ ιδρωμένος τη στάση του λεωφορείου που θα με πάει στο «Μέγα εμβολιαστικό κέντρο Προμηθέας». Στα ακουστικά μου ακούω το μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων του ραδιοφώνου. «Παγκόσμιος καύσωνας», «49,6 βαθμοί Κελσίου στον Καναδά», το λεωφορείο κάποτε επιτέλους φτάνει, χώνομαι και στριμώχνομαι όρθιος. Στο ράδιο βγαίνει κάποιος επιστήμων· με τόνο μειλίχιο ενημερώνει πως οι πάγοι που ανεπίστρεπτα λιώνουν πρόκειται να απελευθερώσουν άγνωστους –για αιώνες κατεψυγμένους– «νέους» ιούς. Η επιδείνωση της κλιματικής κρίσης συνδέεται με τις πανδημίες που θα μας έρθουν, ισχυρίζεται ο καλεσμένος επιστήμων. Σκέφτομαι ότι κάθε 1η Ιούλη που θα ψάχνουμε λεωφορείο για το εμβόλιο θα καταγράφονται νέα θερμοκρασιακά ρεκόρ.
Φτάνουμε στο Μαρούσι, το μισό λεωφορείο αποβιβάζεται στη στάση «Ολυμπιακό Στάδιο». Οι αψίδες του Καλατράβα φαντάζουν κουφάρια μιας μακρινής εποχής αμεριμνησίας. Περνάμε την υπόγεια διάβαση, όλες και όλοι κοιτούν κάτω. Στην είσοδο του πελώριου «Προμηθέα» μια κυρία μας σημαδεύει και μας θερμομετρά. Όλες και όλοι κοιτούν κάτω. Στην αίθουσα αναμονής οι καρέκλες είναι άριστα γεωμετρικά στοιχισμένες. Πέντε λεπτά μετά μια επίπεδη, ηλεκτρική φωνή κελεύει: «Για Φάιζερ πάνω, για Μοντέρνα κάτω». Κατεβαίνουμε αμίλητοι. Ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος με ανεξήγητα βελάκια και αριθμούς στο πάτωμα. Ακολουθούμε τον μπροστινό μας. Οι γελαδερές αυτοκόλλητες φάτσες στα πλαστικά διαχωριστικά και η πανταχού γραμμένη λέξη «Ελευθερία» μοιάζουν εκτός κλίματος.
Στην καινούρια, μικρότερη αίθουσα αναμονής υπάρχουν δέκα καρέκλες. Ανά τριάδες περνάμε για το εμβόλιο. Όλοι αμίλητοι, σκυθρωποί στα κινητά τους, ακουμπάνε μηχανικά και ρυθμικά τα δάχτυλά τους στις οθόνες για να επιταχύνουν τη ροή των ιστοριών. Θέλω να κοιταχτούμε. Καμιά και κανείς δεν το συμμερίζεται. Σκέφτομαι πως αυτό το πράγμα είναι πρωτόγνωρο αλλά ταυτόχρονα κάτι μου θυμίζει. Πρώιμο Λάνθιμο. Συμπεριφερόμαστε σαν να μας έχει σκηνοθετήσει ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης. Ένας κυνόδοντας στην Κινέττα ή στις Άλπεις. Στο ερωτηματολόγιο που καλούμαστε να συμπληρώσουμε πριν την ένεση θα έπρεπε να υπάρχει και ένα πεδίο που να ρωτά «πώς νιώθετε;». Θα το άφηνα κενό. Ή θα απαντούσα με ερώτηση: «Το τέλος ή η αρχή όλο αυτό;».
Διγ.