Δυο τείχη σε μέρη ακριτικά. Ένα ατσάλινο στον Έβρο και ένα πλίνθινο στη Χίο. Δύο τείχη αλληλοσυμπληρούμενα και νοητά εφαπτόμενα.
Πάνω το καμάρι της ελληνικής άρχουσας τάξης, το τείχος –γιατί με φράχτη δεν πολυμοιάζει– του Έβρου. Εκείνο που μας «θωρακίζει» απέναντι σε κατατρεγμένους αιτούντες άσυλο, τώρα ή στο εγγύς μέλλον κυρίως από το Αφγανιστάν. Το τείχος που ψηλώνουμε και μακραίνουμε για να έχουμε απαραβίαστα σύνορα, για να σεβόμαστε στα λόγια τ’ ανθρώπινα δικαιώματα όσο βρίσκονται έξω από αυτό. Το τείχος που πέσανε νεκροί πέρσι το Μάρτη τουλάχιστον δύο πρόσφυγες-«εισβολείς» από πυρά ελληνικά. Το τείχος που μπροστά του πόζαρε η πρόεδρος της δημοκρατίας, όχι για να το καταγγείλει αλλά για να το εκθειάσει. Αυτό το σιδερένιο τείχος της ντροπής. Το τείχος που χθες σε ζωντανή μετάδοση, κι έπειτα σε κονσέρβα στα δελτία, πήγαμε να το επιθεωρήσουμε, να το καμαρώσουμε, να το χαϊδέψουμε. Και νιώσαμε εθνικά ασφαλείς αφού θα κρατήσει έξω τη βαρβαρότητα. Ή την κλειδώνει μέσα;
Κάτω το πλίνθινο τείχος που έχτισε προχθές το βράδυ ο δήμαρχος Χίου στην είσοδο του δημοτικού κήπου ανάμεσα στις μαρμάρινες σφίγγες-σύμβολα αρχαία του νησιού, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του δύσμοιρου Κανάρη. Προχθές αποβραδίς το έχτισε και χθες απόγευμα το γκρέμισε για να υποδεχθούμε αρχαιοπρεπώς και ελληνικότροπα του δυο Χιώτες ολυμπιονίκες από την εθνική ομάδα πόλο. Σ’ ένα χουντικό καρακιτσαριό, σε μια γιορτή βλαχομπαρόκ αισθητικής, το γκρεμίσαμε τάχιστα το πλίνθινο ντουβάρι για να διαβεί κορδωμένος ο δήμαρχος με τους μάλλον αμήχανους πολίστες εκατέρωθεν.
Σκέφτομαι τα δυο αυτά τείχη μαζί· όλα όσα εικονίζουν, συμβολίζουν και σημαίνουν. Είναι μου φαίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που χτίσαν το ένα που ηδονίζονται με το άλλο, και αντιστρόφως. Απέναντι στους ανθρώπους των τειχών, αν θέλουμε να «συντηρήσουμε λίγες φωλιές νερού μέσα στις φλόγες». Απ’ αυτούς απέναντι.
Διγ.