Τα κορίτσια λιγοστεύουν επικίνδυνα. Δεν πεθαίνουν. Θαλερά, ακμαιότατα και μες στο σφρίγος βρίσκονται. Λιγοστεύουν, αλλά δεν πεθαίνουν. Παντρεύονται. Μάλλον κάποιο σαββατοκύριακο που δε βγήκα, είτε εξαιτίας αρρώστιας είτε φόρτου εργασίας, αυτές ομοθυμαδόν αποφάσισαν να σοβαρευτούν. Μία μία τις παρατηρώ, αποκαθίστανται. Λες κι είχαν κάποια βλάβη, κυνήγησαν αποκατάσταση.
Στους γάμους τους ντύνομαι πάντα καθώς πρέπει, πασχίζω ν’ αποβάλλω την όποια πονηριά ή ηττοπάθεια, δίνω τις δέουσες ευχές, για να μεθύσω ήσυχος μετά μέχρι λιποθυμίας στο τραπέζι.
Το μόνο που θέλω, στην πραγματικότητα, είναι στην κηδεία μου να είν’ αγαπημένες. Αν με βρίζουν, μικροπρέπεια.
Τους πεθαμένους και τους άντρες καλό είναι να τους συγχωρείς. Αδύνατο να διορθώσουν τ’ οτιδήποτε.
Διγ.
*φωτογραφία: ε.β.