Διαπαντός

Διαπαντός

Αργήσαμε φέτος. Λίγο οι δουλειές, λίγο οι εκλογές, κάτι και η μεταξύ μας ασυνεννοησία, μόλις χθες κλείσαμε εισιτήρια. Κακή βέβαια η συγκυρία, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Έτσι δεν είναι;

Συνεχίζεται η ζωή, συνεχίζονται τα pushbacks, συνεχίζονται κι οι διακοπές. Πώς αλλιώς; Τι να κάνουμε δηλαδή;

Εμείς είμαστε και αριστερά παιδιά, έχουμε μ’ έναν τρόπο τη συνείδησή μας καθαρή. Καταγγέλλουμε την Ευρώπη-φρούριο, κατεβαίνουμε στις πορείες, πηγαίνουμε στ’ αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Λέμε ακόμα συχνά πως έχουμε «ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου».

Θα χάσουμε όμως τις βουτιές μας τον Αύγουστο; Δεν μας φοβάμαι. Ξεχνάμε κι εμείς. Τι να κάνουμε δηλαδή;

Ο τελευταίος τροχός της αμάξης είμαστε άλλωστε. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η άμαξα σκοτώνει κι εμείς παραμένουμε τροχός της. 

 

Αργήσαμε φέτος

αργήσαμε γενικώς

λερώθηκαν κι οι συνειδήσεις διαπαντός.

 

Διγ.

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».