Ένας χρόνος απ’ το σεισμό.
Ένας χρόνος από κείνον που ούτε τόσο δυνατός ήταν, ούτ’ ευτυχώς καθόλου φονικός, για να καταγραφεί στη μνήμη σαν ο «σεισμός της Αθήνας», όπως ο προ εικοσαετίας του ’99.
Όμως, σε διαβεβαιώ, για κάποιους στάθηκε ορόσημο· για ορισμένες επέβαλε τομή.
Κάποιοι τόσο πολύ απάνω τους τα κάναν, που άρον άρον φύγανε απ’ το κλεινόν το άστυ. Κάποιες φευγάτες ήσαν ήδη και τίποτε δεν τάραξε την αμεριμνησία τους.
Κι αν τώρα συμφορές καινούριες μας απάντησαν –δεινά του έρωτος και πανδημίες πρωτόφαντες–, στις δονήσεις και στις επιπτώσεις εκείνου του σεισμού να ψάξει ο ιστορικός του μέλλοντος να βρει τις αλήθειες, να βρει τις τομές.
Ξέρεις τελικά τι πέτυχε εκείνος ο σεισμός;
Έπλασε –με την εντροπία του– παράξενες εικόνες. Παράταιρες αλήθεια, βαθιά όμορφες. Χαλαλίζω τον τρόμο για την ομορφιά.
Κάθομαι και θυμάμαι τη γιαγιά μου. Δύο πράγματα, ορμήνευε, να φοβάσαι· τους σεισμούς και τη Δεξιά, έχουν ομοιότητες που με γυμνό μάτι δεν διακρίνονται. Καταστροφή ύπουλη και ταξική. Ανερμάτιστη λαγνεία τρομοκράτησης.
Σ’ αφήνω όμως πρόωρα, γιατί πάλι με βότκα φτηνή μέθυσα. Και μπλέκω ξανά τα προσωπικά μας με τα πολιτικά. Τι χούι κι αυτό, τι εγγενής ανωμαλία να σε βλέπω διαρκώς σαν επανάσταση.
Διγ.
Φωτογραφία: Dominga Sotomayor Castillo, Too Late to Die Young, (2018)