Η Μίρκα, μετά τις φωνές και τα κλάματα, είχε χτυπήσει πίσω της την πόρτα. Αυτός έφταιγε αλλά είχε κιόλας κουραστεί να φταίει. Σκεφτόταν ότι η παλιά του εμπιστοσύνη στο τυχαίο, ζηλευτή και δύσκολη αρετή, δεν αρκούσε πια ως αντίβαρο στην αταλάντευτη πίστη της πως το σύνολο της ηθικής έχει παλιώσει και σπαράζει ικετευτικά για επανεπινόηση. Εκείνος ήταν δομικά απλούστερος, μάλλον κυνικός. Το μόνο που ήθελε να της πει εκείνο το βράδυ είναι πως ποτέ δε συναντάς τον έρωτα τη μέρα που φόρεσες πρώτη φορά την καινούρια σου κολόνια, το μάτι πάντα κλειστό θα είναι τις φορές που θα γυρίσεις από την πόρτα πίσω και σίγουρα δεν αξίζει τόσο τερατώδης κούραση σε τόσο μικρές ζωές.
Διγ.
*πίνακας: Γιώργος Ρόρρης, “Ροζ καναπές στο Παρίσι” [1989-1990]