Παράγραφοι απ’ το βιβλίο που δε θα τελειώσω [1]

Παράγραφοι απ’ το βιβλίο που δε θα τελειώσω [1]

Η Μίρκα, μετά τις φωνές και τα κλάματα, είχε χτυπήσει πίσω της την πόρτα. Αυτός έφταιγε αλλά είχε κιόλας κουραστεί να φταίει. Σκεφτόταν ότι η παλιά του εμπιστοσύνη στο τυχαίο, ζηλευτή και δύσκολη αρετή, δεν αρκούσε πια ως αντίβαρο στην αταλάντευτη πίστη της πως το σύνολο της ηθικής έχει παλιώσει και σπαράζει ικετευτικά για επανεπινόηση. Εκείνος ήταν δομικά απλούστερος, μάλλον κυνικός. Το μόνο που ήθελε να της πει εκείνο το βράδυ είναι πως ποτέ δε συναντάς τον έρωτα τη μέρα που φόρεσες πρώτη φορά την καινούρια σου κολόνια, το μάτι πάντα κλειστό θα είναι τις φορές που θα γυρίσεις από την πόρτα πίσω και σίγουρα δεν αξίζει τόσο τερατώδης κούραση σε τόσο μικρές ζωές.    

Διγ.

*πίνακας: Γιώργος Ρόρρης, “Ροζ καναπές στο Παρίσι” [1989-1990]

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».