Η ρίζα του προβλήματος εντοπιζόταν στον ελλιπή επαγγελματικό προσανατολισμό. Η εγκληματικά αθώα αντίληψη κατά την οποία τα παιδιά παροτρύνονται να σπουδάζουν ό,τι τους αρέσει, αυτή η ηλίθια συζήτηση περί κλίσεων και καλλιέργειάς τους, είχε θανάσιμα και ανεπίστρεπτα αποτελέσματα. Τουλάχιστον για τον Αλκιβιάδη. Η μικροαστική του οικογένεια με άδολη, καλοπροαίρετη και τελικά μοιραία πίστη στο κατασκεύασμα της κοινωνικής ανόδου μέσω της μόρφωσης, τον είχε χαντακώσει. Στα τριάντα του ήταν πια σίγουρος πως τα παιδιά πρέπει να σπουδάζουν, αν θεωρήσουμε ότι πρέπει, μόνον ό,τι μπορεί να πουληθεί στην αγορά. Ό,τι τους αρέσει να το κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο. Κρίμα, πολύ κρίμα που δεν θα ’κανε παιδιά να τα γαλουχήσει έτσι απορομαντικοποιημένα και στεγνά, να τα ετοιμάσει για τη ζωή που ’ναι σκληρή. Να τα κάνει μάνατζερς και κομπιουτεράδες. Να τους απαγορεύσει δια ροπάλου το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων. Να μην τους δώσει επ’ ουδενί ό,τι μετά ποτέ δεν πρόκειται να βρουν.
Η Μίρκα τον κοίταζε αποχαυνωμένη. Δεν ήταν αυτός ο τύπος που είχε ερωτευτεί. Αυτός μιζέριαζε με γεωμετρική πρόοδο. Αλλά η Μίρκα ήταν ανυπόφορη. Με την αβίαστη αυτοπεποίθηση της αστικής τάξης, απαντούσε σ’ αυτά τα όλο και συχνότερα, κυνικά, θεωρητικά παραληρήματά του, πως είναι πολύ νωρίς ν’ απογοητεύεται και να φορά τα ρούχα του ξοφλημένου. Πραγματικά ανυπόφορη.
Εκείνος είχε καταλήξει, το βασικό τους πρόβλημα δεν ήταν ταξικό, ήταν γραμματικό. Άλλωστε μια ορισμένη μερίδα κοριτσιών της αστικής τάξης αρέσκεται να σπαταλά τα χρόνια της νεότητας της με ψευτοδιανοούμενους μπατίρηδες του ευρύτερου Χώρου μέχρι να γυρίσουν από την Αμερική οι παλιοί συμμαθητές απ’ το Κολλέγιο και να τους παντρευτούν. Γραμματικό πρόβλημα σημαίνει ο Άλκης να εμμένει στην παθητική φωνή ενώ η Μίρκα δεν είχε μάθει άλλη από την ενεργητική. Γραμματικό σημαίνει ένα γράμμα και μια αβυσσαλέα αιωνιότητα απόσταση απ’ το δραματικό.
Διγ.
*πίνακας: Στέφανος Δασκαλάκης