Παράγραφοι απ’ το βιβλίο που δε θα τελειώσω [3]

Βαθύ καλοκαίρι. Όλα θολά. Η πόλη το μεσημέρι, απ’ το μπαλκόνι του προαστίου, καπελωμένη θόλο κιτρινωπό. Μαντεύεται ζέστη, προμηνύονται θύελλες παρά την πρόσκαιρη νηνεμία. Μια στιγμή προτού στάξει ο πρώτος κόμπος ιδρώτα, σου ’ρχεται η πολύ συγκεκριμένη, μα τόσο πάντα απροσδιόριστη αίσθηση του déjà vu. Έξι χρονών σέρνεσαι ξέγνοιαστος στο μωσαϊκό της κουζίνας, ώσπου να ετοιμαστεί το φαγητό κι είναι όλα προδιαγεγραμμένα ήδη ή βρίσκεσαι ξαναμμένος σ’ ένα αθηναϊκό διαμέρισμα κάπου στη δεκαετία του ’80, είσαι ο ήρωας απ’ τη «Ρεβάνς» και γλυκαίνεσαι παραζαλισμένος στα πουπουλένια χάδια της Γιώτας Φέστα, μέχρι να ’ρθει ο άλλος ο μαλάκας και να αναγκαστείς να τρυπήσεις σπάζοντας τον τοίχο.

Η θερμοπληξία και οι παρενέργειες, οι παρενέργειες που ενίοτε οδηγούν σε παραισθήσεις. Η Μίρκα κουκουλωμένη στα σκεπάσματα να ψήνεται στον πυρετό, δεκαπέντε Ιούλη ακριβώς. Αυτό το κορίτσι, μια ζωή ανάποδο. Συναγωνίζεται τις θερμοκρασίες του καύσωνα. Εξωτερική θερμοκρασία 37^ο C, το δικό της το θερμόμετρο 38. Πιστεύω σε κείνη. Ούτως ή άλλως, οι μετεωρολόγοι κινδυνολογούν και τα φουσκώνουν πάντα. Η Μίρκα απεναντίας ποτέ.

Διγ.

*φωτογραφία: Η Μίρκα στις Κυκλάδες