Γύρισα το ημερολόγιο στη μέρα που σε γνώρισα. Ήταν παραδόξως πάλλευκη η σελίδα. Κενή. Δεν είχα δουλειές, φαίνεται, κείνη τη μέρα.
Σα χάνος γέρικος καμπούριαζα πάνω απ’ τη λευκή σελίδα κάτω απ’ τη μοιραία ημερομηνία. Horror vacui ξαφνικά κι άρχισα να γράφω ανερμάτιστα.
Τώρα που τα ξανακοιτώ, όχι πως βγάζουν νόημα καλύτερο, μα κάπως μου θυμίσαν εκείνες τις ασκήσεις με τις αντιστοιχίσεις που στο δημοτικό μας βάζαν ή τα εθιστικά παιχνιδάκια στα τεύχη με τα σταυρόλεξα, που άμα κατάφερνες να ενώσεις σωστά τις μαύρες κουκκίδες, κάτι στο τέλος αναφαίνονταν.
Αντιγράφω ορισμένα· ίσα όσα απ’ την κλειδαρότρυπα θα φαίνονταν.
«Η κοινή ηθική, μια μαλακία και μισή.
Άμα ήτανε καλή, δεν θα τη λέγανε κοινή.
Κι αν έγινε το loading accomplished
ας κλαίει πια η μάνα μου το γιό της.
Με κόλπα ιταμά, δώρα κολιέ
μας βγήκε ο Πικάσο σαδιστής
στη διαπασών πάλι ξανά μεγιεμελέ
πού πήγε και σφηνώθηκε ο γλυκύς;
Τόσα πολλά και δίκαια ράμματα για τη γούνα μου που έχεις
την πέταξα τη γούνα, απηλλάγην
την κρέμασα αρχικώς κάπου στο χωλ,
στις ρόδες, μίσχος, ομορφιάς και ποδηλάτου
με βότκα τα ’λουσα αμφότερα overall
με σπίρτο ορίζω τ’ άγιο τέμπο του θανάτου.»
Διγ.