Παραμεθόριος

Παραμεθόριος

Γύρισα το ημερολόγιο στη μέρα που σε γνώρισα. Ήταν παραδόξως πάλλευκη η σελίδα. Κενή. Δεν είχα δουλειές, φαίνεται, κείνη τη μέρα.

Σα χάνος γέρικος καμπούριαζα πάνω απ’ τη λευκή σελίδα κάτω απ’ τη μοιραία ημερομηνία. Horror vacui ξαφνικά κι άρχισα να γράφω ανερμάτιστα.

Τώρα που τα ξανακοιτώ, όχι πως βγάζουν νόημα καλύτερο, μα κάπως μου θυμίσαν εκείνες τις ασκήσεις με τις αντιστοιχίσεις που στο δημοτικό μας βάζαν ή τα εθιστικά παιχνιδάκια στα τεύχη με τα σταυρόλεξα, που άμα κατάφερνες να ενώσεις σωστά τις μαύρες κουκκίδες, κάτι στο τέλος αναφαίνονταν.

Αντιγράφω ορισμένα· ίσα όσα απ’ την κλειδαρότρυπα θα φαίνονταν.

«Η κοινή ηθική, μια μαλακία και μισή.
Άμα ήτανε καλή, δεν θα τη λέγανε κοινή.

Κι αν έγινε το loading accomplished
ας κλαίει πια η μάνα μου το γιό της.

Με κόλπα ιταμά, δώρα κολιέ
μας βγήκε ο Πικάσο σαδιστής
στη διαπασών πάλι ξανά μεγιεμελέ
πού πήγε και σφηνώθηκε ο γλυκύς;

Τόσα πολλά και δίκαια ράμματα για τη γούνα μου που έχεις
την πέταξα τη γούνα, απηλλάγην
την κρέμασα αρχικώς κάπου στο χωλ,
στις ρόδες, μίσχος, ομορφιάς και ποδηλάτου
με βότκα τα ’λουσα αμφότερα overall
με σπίρτο ορίζω τ’ άγιο τέμπο του θανάτου.»

      

Διγ.

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».