Σαμαράκια

Περιμένοντας τον καύσωνα, σκέφτομαι πως οι άνθρωποι βάζουν όρια. Φτάνει το πράγμα στο μη περαιτέρω, μπουχτίζουν με την ανοιχτότητα που δείξαν, και θέτουν όρια και περιορισμούς στην πρόσβαση.

Τα Μαύρα Βόλια, για παράδειγμα, η πιο διάσημη παραλία του νησιού θέσπισε κάποτε όρια. Πριν από δεκαετίες ένας λίγο λοξός δήμαρχος είδε κι απόειδε με τον εσμό των τουριστών και των λουομένων, που εκτός των άλλων, τσεπώνανε και σουβενίρ τις μαύρες πέτρες. Έτσι, μια ωραία καλοκαιρινή πρωία, στον δρόμο που οδηγεί στην παραλία έχτισε σαμαράκια. Να του σπάει του τουρίστα το αμάξι, να του σπάει και η μαγκιά. Να έρχονται αποκλειστικά στην παραλία λίγοι και καλοί. Γιατί όταν βάζεις όρια και δίνεσαι εμπράκτως στο θέλγητρο του εκλεκτικού, τότε σε φτάνουνε μονάχα λίγοι και καλοί. Κάποιοι, τότε, το είχαν πει μέτρο γραφικό, άλλοι αναχρονιστικό και πως αντίκειται σφοδρά στη φύσει φιλόξενη καρδιά του νησιώτη. Βάλθηκαν όλοι αυτοί, μόλις ξεφορτώθηκαν τον αναμικιώρη δήμαρχο, να λειάνουν τα σαμαράκια της ντροπής. Φέρανε ασφαλτοστρωτήρες και άλλα μηχανήματα κατάλληλα με σκοπό να ξανακάνουν ίσιο τον δρόμο. Τα όρια, έστω και λίγο εριστικά, δεν μας χρειάζονταν πια. Μπορεί οι θερινοί επισκέπτες να παίρναν πέτρες αλλά φέρναν λεφτά.

Στις παραλίες και στους ανθρώπους

τα σαμαράκια λειτουργούν

μην τα καταργείτε.      

Διγ.

*φωτογραφία: ε.β.