Ι) Οι τρόποι που καίγονται οι πλάτες των ανδρών από τον ήλιο είναι παροιμιωδώς γελοιωδέστεροι από τους αντίστοιχους των γυναικών. Βασικά, οι άνδρες καίγονται, οι γυναίκες σπανίως ως ποτέ. Μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό. Παρατηρήστε τα κόκκινα, ξεφλουδισμένα σημάδια στο μέσον της πλάτης τους, διαγώνιες λωρίδες καμένου δέρματος που τους καθιστούν οπτικά συγγενείς με ζέβρες. Τα αγόρια δεν έχουν αλληλεγγύη αναμεταξύ τους, είναι λιγάκι μυγιάγγιχτα και κάποτε κομπλεξικά, δεν θα κάτσουν να αλληλοαλειφτούν σαν πάνε στην ακτή –«μη μας περάσουν και γι’ αδερφές»–. Ακόμα κι αν το κορίτσι τους προταθεί να τους αλείψει μ’ αντηλιακό την πλάτη, στους άνδρες έχει μείνει αταβισμός απ’ τα μικρά τους χρόνια, όταν στο ρόλο αλειφτή ήταν η μαμά τους, βιάζονται να βουτήξουν με ατάκες: «άσε με, φτάνει, με πάστωσες. Μόνος μου, μπορώ!». Κι έτσι καίγονται οι καμένοι.
ΙΙ) Το ζήτημα της επιλογής του κατάλληλου μαγιό είναι κεφαλαιώδους σημασίας γι’ αγόρια και κορίτσια. Στα κορίτσια υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία, πλουραλισμός. Τ’ αγόρια φοράνε όλα σχεδόν ανεξαιρέτως αυτές τις μαλακίες τα σορτσάκια. Παλιά, πριν σαράντα ας πούμε χρόνια, όλα τα αγόρια φοράγαν σπίντο, κοφτό μαγιό, κολυμβητικό, με χάρη. Μαγιό-βερμούδα φοράγαν μονάχα οι ελληνοαμερικάνοι που γύρναγαν κάθε καλοκαίρι με τα λεφτά και την προφορά τους αυξημένη και τύγχαναν κοροϊδίας που βούταγαν στη θάλασσα με τα κοντοπαντέλονα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει δυστυχώς και η αισθητική των ελληνοαμερικάνων επικράτησε, κι ακόμα πιο τραγικά, ξεχάστηκε ασυγχώρητα η συγκεκριμένη ιστορία. Συνεπώς, πέρα από ζήτημα αισθητικό, το να επιστρέψουμε μαζικά στα σπίντο μετατρέπεται σε διακύβευμα αντίστασης σε καπιταλισμό κι ιμπεριαλισμό.
Διγ.
*φωτογραφία: Νίκος Πόλκας, Μερσινίδι, Χίος