Σημειώσεις για τον μελλοντικό μου ψυχολόγο

Κατά καιρούς γράφω σ’ ένα μπλοκάκι ζητήματα που θα συζητήσω με τον μελλοντικό μου ψυχολόγο. Μελλοντικός, γιατί σε ψυχολόγο θα πάω μόνον όταν έχω εξασφαλίσει αρκετά χρήματα για τσιγάρα, βότκα, βιβλία, σινεμά και ταξίδια. Μάλλον δηλαδή ποτέ, αλλά οι ελπίδες συντηρούμενες μόνον παραμένουν ελπίδες και δεν τις τρων τα μαύρα σκότη.

Άλλοτε τα γράφω με τη μορφή ερωτήσεων, άλλοτε μονολεκτικά. Ενεδρεύει, βέβαια, στη δεύτερη περίπτωση ο κίνδυνος να έχω ξεχάσει τι ακριβώς εννοούσα, όταν θα έρθει η ώρα του μελλοντικού ψυχολόγου. Επί παραδείγματι, στη στήλη με τα μονολεκτικά, ο «σεισμός» ποτέ δεν πρόκειται να παρερμηνευθεί. Στην πρώτη συνεδρία με τον μελλοντικό, θα του ζητήσω να μου εξηγήσει γιατί τρέμω τους σεισμούς και πώς ανώδυνα θα υπερκεράσω την εν λόγω αιώνια φοβία. Στην «παρτούζα» πάλι μπορεί να μπερδευτούμε περισσότερο, γιατί ως τότε ειλικρινά δε γνωρίζω τι επ’ αυτού του φλέγοντος ζητήματος ένσαρκης δημοκρατίας στον έρωτα θα επιθυμώ να κουβεντιάσω με έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας. Επιπροσθέτως, αδυνατώ να φανταστώ σε τι σημείο θα έχουν προχωρήσει ή οπισθοδρομήσει τα σεξουαλικά ήθη. Θέλω να πω, η «παρτούζα» δεν είναι φόβος, όχι δηλαδή σαν το σεισμό. Βέβαια, απ’ την άλλη, αν σε πετύχει η εκτόνωση των ρίχτερ γυμνό με άλλους κι άλλες έξι, επτά ή οχτώ, μπορεί να ’ρθεί και φόβος. Αν η ώρα του μελλοντικού συμβεί σε κάποιες δεκαετίες, όταν δηλαδή θα έχω εξελιχθεί σ’ ευυπόληπτο και καθώς-πρέπει μεσήλικα, πώς θα τεθεί το ζήτημα; Μάλλον θα το σκιπάρω.

Αν τα μονολεκτικά ζητήματα αποτελούν μικρότερα ή μεγαλύτερα βάσανα, όπως φάνηκε απ’ τα δυο τυχαία παραδείγματα, στις ερωτήσεις τα πράγματα ζορίζουν ακόμα περισσότερο. Φοβάμαι πως αν του τις πω όπως ακριβώς είναι γραμμένες, θα με χλευάσει. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω ένα σκληρό, έμπειρο και εγκρατή επαγγελματία. «Γιατί δε χάρηκα με το γάμο της; Γιατί θέλω να δαγκώσω τον λαιμό του γαμπρού; Θεωρώ πως ο λεγάμενος μοιάζει με μοσχαροκεφαλή. Δε συμφωνείτε;». Ή «πότε ξεκίνησα να πλένω με επιμέλεια στο ντουζ τα δάχτυλα των ποδιών μου; Πρέπει να το σταματήσω; Καθαρίζονται, νομίζετε, απ’ το νερό και το σαπούνι που πέφτει απ’ τα υπόλοιπα μέρη του σώματος; Πρόκειται για κάποιου είδους νεύρωση;». Αυτές, λόγου χάρη, είναι οι πιο σοβαρές δέσμες ερωτήσεων που έχω στο μπλοκάκι, εκείνες των οποίων η επίλυση –ή έστω ο φωτισμός– με καίει περισσότερο. Επείγουν! Ή τέλος πάντων, μπορούν να γραφτούν.  

Εν κατακλείδι, κάθε φορά που ανοίγω το μπλοκάκι στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω. Αν είχα λεφτά για ψυχολόγο, δε θα έγραφα και δε θα έπινα. Το πρώτο θα ήταν καλύτερο για σας, το δεύτερο για μένα.

ΥΓ. —Άμα κόψεις τ’ αλκοόλ; Θα εξοικονομήσεις χρήματα που μπορούν να διατεθούν σ’ έναν ‘ψ’;

—Αδύνατο! Τώρα πια γράφω.

Βίβες!

Διγ.        

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Το καλοκαίρι του ’04

«Παρ’ το σβουράτσι από κει και κάτσε» πρότεινε πατρικά...

Η τρύπα στο ταβάνι

Ζήτημα να ’μεινες πεντέξι μήνες σε κείνο το σπίτι....

Ο πόνος των χεριών

Πήγα σήμερα στο μακρινό σούπερ μάρκετ, στο μεγάλο, ξέρεις,...

Θανατικό

Τον τελευταίο καιρό πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας στον...