Στόρια και ζόρια

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν να βάλουμε μεταλλικά, αλουμινένια στόρια αντί για κουρτίνες. Ανάθεμα την ώρα όμως! Ηλίθια εφεύρεση, ολοκληρωτικά δύσχρηστη. Για το ανεβοκατέβασμα έχουν αυτά τα τρία κορδονάκια που ποτέ δεν κατάφερα να εντοπίσω ποια συνδυασμένη κίνηση επιφέρει το ανέβασμα και ποια το κατέβασμα. Συνήθως, αν κατορθώσω κάτι να κινηθεί, η δεξιά πλευρά ανεβαίνει φουριόζικα, την ώρα που η αριστερή πέφτει στο κεφάλι μου. Σκέτος μπελάς.

Χτες βράδυ, σε μια απόπειρα να τα κατεβάσω για να μη βλέπουν οι παράξενοι γείτονες μες στο δωμάτιο, τ’ ανέβασα τόσο πολύ που όλη η έκταση του παραθύρου έμεινε ακάλυπτη. Πρέπει να σπατάλησα περί το ένα τέταρτο, βρίζοντας αραιά και πού την παναγία –εντελώς αθώα στην προκειμένη περίπτωση–, παίζοντας ανώφελα με τα κορδονάκια. Έχοντας χρονικά βγει τελείως εκτός προγράμματος, έστειλα μήνυμα στην Αδαμαντία, «κάτι έκτακτο μου έτυχε, ζητώ ταπεινά συγγνώμη, δεν θα προλάβω να έρθω στην ταινία» και αποφάσισα να μείνω να αναμετρηθώ με τα στόρια ως την τελική νίκη, την τελική δική τους πτώση. Έβαλα ένα ποτό, χαμηλά Τρίτο πρόγραμμα και ξανάπιασα τα κορδονάκια με ανανεωμένη ηρεμία και άπλετο χρόνο.

Μάταια δοκίμασα κάθε πιθανό συνδυασμό. Αναλογίστηκα πως πρόκειται για μια απλή τροχαλία που δε μπορεί παρά να υπακούει στους νόμους της φυσικής. Άλλο που ο μόνος νόμος της φυσικής που θυμάμαι είναι ο «δράση – αντίδραση». Κατά τραγική ειρωνεία, τον έβλεπα σε πλήρη ανάπτυξη μπροστά μου· εγώ δράση, τ’ αναθεματισμένα τα κορδονάκια και τα στόρια αντίδραση. Όσο κυλούσε η νύχτα, εκείνο που ολοένα επέτεινε τον εκνευρισμό μου ήταν που σταδιακά από τα γύρω μπαλκόνια έβλεπα τα στόρια τα δικά τους με απαλές και άκοπες κινήσεις να κλείνουν.

Δυο ώρες και μισό μπουκάλι αργότερα, κι ενώ η Ζυράννα Ζατέλη κόντευε να τελειώσει το μυθιστόρημα που διάβαζε στο Τρίτο, αποφάσισα πως υπήρχε ανάγκη για δραστικότερες λύσεις. Έσπρωξα το γραφείο κοντά στο παράθυρο, ανέβηκα πάνω του και με όλη μου τη δύναμη τράβηξα τα στόρια προς τα κάτω. Κατέβηκαν. Οριστικά.

Κατεβάζοντάς τα στα σκουπίδια, τη στιγμή που άνοιγα τον κάδο για να τα στείλω εκεί που τους άξιζε, ένας ντελιβεράς με το μηχανάκι του κοντοστάθηκε και φώναξε: «Εεε, αυτά ανακυκλώνονται, στον δίπλα βάλτα». Βέβαια, ανακυκλώνονται! Μακάρι να ανακυκλωθούν το ταχύτερο δυνατό, να τραβάει η ανθρωπότητα τέτοιες ανούσιες ταλαιπωρίες, έως ότου αποφασίσει πως κουρτίνες και στόρια είναι αντικείμενα άχρηστα. Αντικείμενα που ανήκουν σε μια παρωχημένη εποχή σεμνοτυφίας και μικροαστικής ενοχής. Μέχρι να βροντοφωνάξει: «Όχι πια ζόρια για τα στόρια!».

 

Διγ.       

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Το καλοκαίρι του ’04

«Παρ’ το σβουράτσι από κει και κάτσε» πρότεινε πατρικά...

Η τρύπα στο ταβάνι

Ζήτημα να ’μεινες πεντέξι μήνες σε κείνο το σπίτι....

Ο πόνος των χεριών

Πήγα σήμερα στο μακρινό σούπερ μάρκετ, στο μεγάλο, ξέρεις,...

Θανατικό

Τον τελευταίο καιρό πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας στον...