Πολλά πράγματα στη ζωή τα έμαθα τόσο όσο, με την αρχή της χρησιμότητας ως απαράβατο κανόνα.
Έμεινα μόνος στα δεκαοχτώ. Κάτι έπρεπε να τρώω. Έμαθα να φτιάχνω τοστ, αυγά (με δύο τρόπους), μακαρόνια και να ψήνω, σχετικά αξιοπρεπώς, μπριζόλες. Έκτοτε, δώδεκα χρόνια περασμένα, η μόνη νέα προσθήκη υπήρξε το σπανακόρυζο. Αυτά αρκούν για να τρέφομαι εσαεί, δεν θα μάθω άλλο τίποτα ποτέ.
Αυτή τη λιτοδίαιτη αυτάρκεια, την εμμονή στη μικρή ποικιλία, την εφαρμόζω και στις σχέσεις. Δε χρειάζονται πολλοί άνθρωποι, οι νέες γνωριμίες ενέχουν ρίσκο, περιττές αβρότητες ας λείπουν. Μια οικονομία του αναγκαίου. Φειδώ παντού. Και πρώτιστα στα άυλα.
Όλα αυτά τα σκέφτηκα, όταν πρότεινες να μου βάλεις κρέμα στα σκασμένα από το κρύο χέρια μου. Αχρείαστο. Τα χέρια δουλεύουν και σκασμένα. Όπως ακριβώς κι οι καρδιές. Τόσο όσο.
Διγ.
*φωτογραφία: Φωτεινή Ηλιοπούλου