Βαθμοί επικινδυνότητας

Βαθμοί επικινδυνότητας

Κάθε Σάββατο βράδυ, ξυρίζομαι, πλένομαι και ντύνομαι στην πένα. Στο ασανσέρ θυμάμαι πως οι ισορροπημένοι άνθρωποι τείνουν κατά κανόνα να ερωτεύονται τοξικούς και το αντίστροφο. Έτσι, από φόβο μην τυχόν βρω καμιά καλή, ισορροπημένη κοπέλα που ξέρει τι θέλει, ανεβαίνω στην ταράτσα με το μπουκάλι κονιάκ που προοριζόταν για δώρο στο πάρτυ που πιστόλιασα και παρατηρώ τους ανθρώπους ανέμελους να ψάχνουν μετωπικές συγκρούσεις δυστυχίας.

Επικίνδυνο να μεθάς μόνος σε ταράτσες, αλλά όχι περισσότερο απ’ τo να βγαίνεις στην Αθήνα την άνοιξη.       

 

Διγ.

 

*εικόνα από το φιλμ: “Ιωάννης ο Βίαιος” [1973] της Τώνιας Μαρκετάκη

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».