Αναμονή τέλος

Αναμονή ή αναδιανομή;

Προσμονή ή αναμονή;

Αναμονή ή αναμονές;

Επιμηθείς ή προμηθείς;

Άπραγοι ή αδρανείς;

Ανοχή ή απαντοχή;

Εμμονή ή υπομονή;

Διαμονή ή παραμονή;

Παραμονές ή αναμονές;

Προβλέψεις ή διαψεύσεις;

Παράταση ή παρεκτροπή;

Αντοχή ή αποχή;

Αναστολή ή αναμονή;

Όποιες κι αν ήταν οι απαντήσεις σας στα παραπάνω διαζευκτικά ζεύγη, έχετε σίγουρα τουλάχιστον μία αναμονή.

Η αναμονή είναι μια ακόμα επινόηση της καπιταλιστικής Δύσης. Για να καθυστερεί τις εξεγέρσεις και ν’ αποσοβεί τους τρελούς έρωτες.

Για να νοηματοδοτεί τους ερωτευμένους ή για να κάνει αβίωτο το βίο στης γης τους κολασμένους. Δεν την θέλω την αναμονή. Τη σιχάθηκα. Βαρέθηκα οικτρά ν’ ακούω για γενιά δίχως μέλλον. Περιμένουν τόσοι άνθρωποι. Παλεύουν κιόλας με δαίμονες, μα δεν παύουν κυρίως να περιμένουν. Είτε για να ερωτευτούν είτε για να ζήσουν, είτε ακόμα «καλύτερα» για να ζήσουν ερωτευμένοι, χουχουλιάρικα και οξέως τρυφερά.

BASTA!

Ανάμεσα στον καπιταλισμό και σε σένα, ποτέ δεν είχα δίλημμα. Μην κοκορεύεσαι, ωστόσο. Ανάμενε, έχει κι άλλο.

Ανάμεσα στη Δύση και στα τερτίπια σου τ’ ανατολίτικα, περισσότερο προτιμώ την ελεύθερη οικονομία του συνειρμού.

Όχι τίποτα σπουδαίο δηλαδή, αλλά τόσο που υγρασία με πίτισες, να σε περιμένω μπούχτισα. Ντουβάρι ετοιμόρροπο με κατάντησες. Κι εσύ αναμονή κι εσείς αναμονές.

Διγ.

*φωτογραφία: Αντωνία Μπεμπλιδάκη