Σ’ έναν άλλο κόσμο, το κρύο δε θα χρειαζόταν πετρέλαιο για να γιατρευτεί.
Θ’ αρκούσε το κορμί σου. Η τριβή των φθαρτών μας των σωμάτων θα εκμηδένιζε αυτοστιγμεί την ενεργειακή κρίση. Ξέρεις, μιλώ για κείνο το σώμα που συνέτεινε τα μέγιστα στην αποτρόπαια φθορά του καναπέ μου. Δεν έφταιγε που ήτανε το έπιπλο ικέα κι ευτελές. Έφταιγε που τότε ζεσταινόμασταν καλύτερα.
Γνωρίζω, βέβαια, πως ακόμα κι ο χειμώνας συνιστά μια συνθήκη εφήμερη, παροντική και προσπελάσιμη. Το πυρωμένο σώμα του καλοριφέρ, κάποτε, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα μου ’ναι ολότελα αχρείαστο. Το πυρωμένο σώμα το δικό σου, κάποτε, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα ’ναι αναμφίβολα το μόνο που θα θυμάμαι.
Διγ.
