Ας περιμένουν –και– οι άντρες

Ας περιμένουν –και– οι άντρες

Ας περιμένουνε οι άντρες πριν με κρίνουνε,
πριν με στολίσουν με επίθετα της Τρούμπας
να στοχαστώ πάνω στα φύλα που μου ρίχνουνε
ως προλετάριος αγνός μα και φλωρούμπας


Μάγκας μάτσο δεν ήμουνα· δεν το ’χω μετανιώσει
νιώθω το μασκουλίνιτι να μου ’χει μαλακώσει.
Κοιτάζω στην τελεβιζιόν τα σόου μας και φέτος,
μπιγκμπράδερ, μπάτσελορ κι εμείς να ’χουμε μείνει σέκος


Κι έτσι καθώς θηλυπρεπώς στη λαϊκή θα πάμε,
αγγούρια να ψωνίσουμε για να ’χωμε να φάμε
έτσι και γω θα σου το πω, μισή ντροπή δική μου,
μ’ άρεσε που ανδρώθηκα έξω απ’ το βρακί μου.


Διγ.


*πίνακας: Egon Schiele, Two women (1917)

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».